Dutch Mountain Trail en Krijtlandpad

Dutch Mountain Trail en de Seven Summits

Dag 1. Eygelshoven – Vaals 28 km

Vandaag moest ik vroeg op want het is 4 uur treinen naar Limburg. Rond het middaguur kom ik aan in Eygelshoven. Hier start mijn lange tocht Dutch Mountain Trail verder DMT genoemd. Ik hijs mijn 25 kilo zware backpack op de rug en begin te lopen. Al vlotjes begint het te regenen. Zal ik nu al gelijk mijn jas aandoen? Eigenlijk voelt het wel lekker, en met alleen een hemd en korte broek wordt je ook amper nat. Onderweg moet ik een aantal keren door de knieën, soms zelf tot hurkzit om onder omgevallen bomen door te kunnen limbo dansen. Gelukkig was ik steeds alleen want door de hurken wil nog wel maar na de boom moet ik ook weer omhoog en met 25 kilo extra op de rug is dit een flinke krachttoer. Dit wordt een pittige tocht. Uiteindelijk blijft het regenen tot 16:30. Hierna blijft het droog tot ik 19:45 vanaf de top van de Schneeberg in de verte de camping kan zien liggen. Na bijna 28 km kom ik aan op Camping de Gastmolen in Vaals. Hier ontmoet ik mijn Belgische trailmaatjes vader Baptiste & zoon Wout van 11 uit België. Zij lopen ook de gehele tocht.

Met de trein van Heerenveen naar Eygelshoven

Dag 2. Vaals – Vijlen 16,5 km

De wekker gaat vroeg, en met behoorlijke stijve benen kruip ik uit mijn tent, alles gaat traag. Waar ik gisteren met gemak en vol energie de 28 kilometer liep ben ik nu niet vooruit te branden. Pas om 10:15 vertrek ik. Het is droog en de zon schijnt. Al snel loop ik weer langs de Duitse grens. Mooie uitzichten over de Duitse graanvelden op het plateau van Bocholtz. Hier zie ik pas goed aan welke buien ik ontsnapt ben. De weergoden zijn me gunstig gezindt. Verderop loop je rond de grens met België. De route is schitterend. Vaak loop je door de holle wegen/ grubben. V-vormige wegen vaak als een tunnel overgroeit alsof je in een sprookjesachtige groene tunnel loopt. Echter mijn lijf voelt als een prinses op de erwt. Als ik vlak bij Vijlen zie dat Camping van der Booren nog maar 800m is ben ik om. Om 16:30 strompel ik oververhit en kapot na 16,5 km de camping op. De campingbaas vraagt me of ik een koud biertje of koud water wil. Van vermoeidheid kan ik niet kiezen. Even later komt hij terug met beide, een koud Brand biertje en een ijskoud watertje. Die giet ik beide liggend op de grond naar binnen. In slowmotion zet ik de tent op. Vanavond loop ik de rest van de route van vandaag wel neem ik mezelf voor. Ik moet nog een soort lus die ik vanuit de camping zou kunnen doen. Maar dan komen de eerste druppels en gaat het onweren. Ik val in een onrustige slaap onder het getik op de tent. Na de regen hoor ik mijn trailmaatjes ook arriveren. Zij zetten de tent als een geolied team op en duiken er ook in omdat het alweer regent. Ondertussen bekokstoven ze een verleidelijk plan. Uit eten gaan in restaurant Bergzicht. Of ik ook mee wil wordt er door de tentdoeken heen gevraagd… eh, ja het regent ook vanavond weer, weet je wat, ik loop het verloren stuk er morgen wel bij. Dus ja ik ga mee! We hebben heerlijk gegeten en gezellig gekletst. Eenmaal op de camping plof ik uitgeput op mijn matje.

Dag 3. Vijlen – St Martens Voeren 33 km

Vroeg uit de veren vandaag want er moet gelopen worden. Om 9:15 start ik. Het is prachtig weer en de route is ook schitterend. Richting Gulpen ga ik steeds meer zien van de watersnood die 2 weken geleden heeft plaatsgevonden na enorme regenbuien boven Duitsland, België en Zuid-Limburg. De route is begaanbaar maar hier en daar fors beschadigd. Eenmaal in Gulpen kijk ik hoever ik nog moet. Ik schrik me een hoedje. Het stukje van gisteren bleek iets verder dan gedacht nl 12,5 km. en de route vanaf Gulpen was al 33 km !!!! Waarom heb ik daar gisteren niet over nagedacht. 45 km!!! Dat kan nooit. Ok, even alles op een rijtje zetten en mezelf niet gek maken. De afstand moet te doen zijn, de hele dag de tijd en het weer zit mee. Stevig de pas er dus. Met al dat stijgen en dalen is dat een hele opgave. Om ongeveer 20:30 is mijn telefoon bijna leeg en ik moet nog (denk ik dan) 10 km. Ik bel aan bij een prachtig oud huisje en vraag of ik mijn telefoon op mag laden. Ik krijg er een bakje koffie bij . Hoe ver ik nog moet? Ik weet het niet en noem de camping waar ik een reservering heb. Als ze vertellen hoe ver de camping nog is (12,5 km) stort ik in. Ik heb de “verloren” 12,5 kilometer van gisteren er dus niet bij kunnen lopen vandaag. Ik eindig deze dag dus met 33 km op de teller. Ik mag gelukkig blijven slapen, in een huisje uit 17-zoveel, vakwerk en leem een erg sfeervol. Ze hebben de restauratie net achter de rug en leiden me trots rond. Ik bewonder de prachtige bouwtechniek en hoor hoeveel moeite het gekost heeft dit in oude stijl te restaureren. Na gezellig met mijn gastheer en vrouw te hebben gesproken val ik in een onrustige slaap. Morgen dus weer een monsterklus. Ik kom mijn grenzen wel tegen deze tocht. Al 2 leermomentjes, minder meenemen en minder ver lopen als het heuvelachtig wordt. ( hoe doen we dat in Noorwegen toch altijd?)

Dag 4. St Martens Voeren – Maastricht 31 km.

Vroeg eruit maar weer, want ondanks dat deze dag maar 22,5 km telt moet ik toch nog de 12,5 km van gisteren erbij lopen. Na een ontbijtje ( standaard overnight oats deze tocht) met mijn gastheer, start ik met frisse moed en opgeruimde benen om 8:45 uur. Het is een schitterende dag. Ik loop met frisse pas de heuvels op en geniet wederom van de moeie uitzichten. Vandaag erg veel grubbes. Blijft een wondere wereld zo onder het maaiveld. Ze zijn soms wel 4-6 meter diep. Alsof je in een reusachtige droge greppel loopt. Ik probeer er maar niet aan te denken wat er kan gebeuren als het hard gaat regenen. De sporen van nog maar 2 weken terug zijn nog goed te zien en hebben ook op mij veel indruk gemaakt. De beelden van de tv nog op mijn netvlies en nu loop ik op die plekken. De kracht van het water is onvoorstelbaar zichtbaar. Het lopen gaat vandaag heerlijk. Maastricht komt steeds dichterbij en omdat het pontje bij Eijsden nog niet vaart, vanwege de nog hoge waterstand in de Maas, besluit ik om na 16 km met de trein naar Maastricht te reizen en vervolgens het laatste stuk vanavond na de regen te lopen. Van het station naar de jeugdherberg/StayOk is het 2 km lopen door de stad en ik geniet onderweg van de welverdiende 4 bollen grote ijsco. Slaap een hazenslaapje in de jeugdherberg en vertrek om 18:30 met slechts een dagrugzakje richting België. 6 km voor het pontje besluit ik ri d’n Observant te klimmen, vervolgens naar en in de ENCI groeve met zijn enorme mergelwanden. 2,5 Uur en 13 km later geniet ik van een welverdiende cola en op mijn kamer van Klaske haar kruidenbittertje. Met vandaag 31 km op de teller sluit ik de Dutch Mountain Trail af. In totaal deze week 108,5 km gelopen en 1700 hoogtemeters geklommen in 4 dagen. Slechts 6 wandel km gemist maar vanwege de extra kilometers naar de campings deze makkelijk gecompenseerd. Morgen start ik met het Krijtlandpad.

Krijtlandpad

Dag 5.

Vanmorgen wakker met uitzicht op een beregende Maas. Even checken op de buienradar. Ruim de tijd om te ontbijten en de rugzak opnieuw in te pakken.

Zoals normaal vertrek ik niets te vroeg. Om 9:45 ga ik los. Via het Centraal Station in Maastricht loop ik via een groene route, “de Groene Loper” genoemd, de stad uit. Na een uurtje asfalt komen dan eindelijk de weilanden en bossen. Ik voel een rust over me heenkomen. Wist wel dat ik geen stadsmens ben maar om het zo duidelijk te voelen is wel bijzonder. Het land onder mij begin langzaam weer te glooien en ineens mag ik linksaf het akkerland in langs het mais. Ik voel me nietig tussen deze grote stengels. Als ik na een klein uurtje lopen het bos in wandel voelt dit heerlijk koel. Ondanks het regenachtige begin schijnt de zon alweer al zijn zonnestraaltjes naar moeder aarde waar ik ook loop.

In het bos loopt de route verder omhoog en begint het al pittiger te worden. Ik voel me sterk. Vandaag 28 km to go en de beentjes doen het prima. Vanmorgen nog mijn hielen preventief getapet want als rasechte Friese schaatsliefhebber heb ik al sinds mijn jeugd “skyt-hakken” gekomen door dagenlang schaatsen ook al zijn de hielen open en vroeger deed ik daar niets aan, gewoon weer hansaplastiekje erop, sokken erover en smiddags had je het bloed weer in de schaatsen. Na weken schaatsen ( toen kon dat nog) hadden de hielen ook weken nodig om te helen en echt sterk vel is er nooit weer opgegroeid. Laat staan eelt. Dus goede voetverzorging is deze dagen essentieel. Als ik na 2 uur lopen en 10 km bijna bovenaan de mergelgroeve ben zie ik een bankje. Mijn buik heeft zin in een soepje en wat vijgen.

Terwijl ik op het bankje zit en de omleidingen (vanwege de waterschade) bij Valkenburg bekijk hoor ik ineens een luid gesnuif achter mij. Ik verslik me haast in een vijg. Voorzichtig kijk ik om, liggen er vlak achter de bank een hele kudde zwarte wolharige runderen. Met maar liefst 1 kalf. Gelukkig lijken ze niet verstoord en blijven mooi herkauwen. Dat ik die net niet heb gezien. Gelukkig had ik de brander nog niet uitgepakt. Als ik de Markill HotShot aanzet is het net de brander van een heteluchtballon. Ik besluit dat ik de omleidingen wel snap, trek mijn rugzak weer aan en kijk uit gewoonte om. Camp schoon achterlaten en niets vergeten, Leave No Trace is een standaard gewoonte sinds jaren, los daarvan, je wilt er ook niet na 10 km achterkomen dat er een essentieel onderdeel op het bankje is blijven liggen. Ja, dan kunnen we weer. Al bij de eerste stap voel ik mijn rechter knie. Zal wel door de stijve spieren komen. Als ik een poosje gezeten heb voelen die altijd een beetje stijf en ongecoördineerd. Echter bij iedere volgende stap wordt het gevoel meer een gevoel van pijn, geen doffe spierpijn maar scherpe steken. Al snel kan ik niet goed meer lopen. Steeds zwaarder leun ik op mijn stokken. Wat is er gebeurd? Gaat er iets stuk? Ik stop nog even om te kletsen met 2 jongens die net van Valkenburg komen om het laatste nieuws over de (omleidings)route te horen. Ook het stilstaan is bijna niet te doen. Al gauw kom ik bij een langs steile ijzeren trap. Dit gaat een hele opgave worden. Ik laat de twee gezinnen met kleine kinderen voorgaan. Die kunnen nu sneller dan ik. Onderaan de trap heb ik besloten dat ik in Valkenburg maar een huisarts of fysiotherapeut moet zoeken. Vader Dave en zoon Vince van 2 jaar bieden aan mij naar Valkenburg te rijden. Dat sla ik niet af. Nog tijdens de rit van 9 min besluit ik dat wat er ook in mijn knie aan de hand is, het vandaag en morgen niet over zal zijn en dat ik beter direct op de trein kan stappen naar huis. Een krappe 30 minuten na de eerste pijn zit ik in de trein naar huis. Ontgoocheling, desillusie, ongeloof, beetje boos maar vooral verdrietig voel ik mij. Waar heb ik dit aan verdiend? Zonder signaal van te voren, klein pijntje gemist? (nee!), rare stap gemaakt? (nee!), koude spieren?(nee!), te snel begonnen vandaag? (Nee!)

Ws een optelsom van de afgelopen dagen maar vooral het zo ineens kan ik maar moeilijk wegkauwen. Ik bel onderweg de camping af en regel dat ik opgehaald wordt van het station in Heerenveen. Onderweg in de trein probeer ik 4 uur lang mijn tranen weg te zuchten… Dit gaat niet volgens plan…

Gelukkig heb ik 4 weken vrij en is de eerste nog niet om. Als ik goed rust houd kan ik misschien aan het einde nog een poging wagen. We zullen het zien.

Herstart

Vervolg Dutch Mountain Trail en de Seven Summits en Krijtlandpad.

Het is 5 dagen later wanneer ik hersteld, met minder kilo’s in de rugzak en een aangepast wandelschema opnieuw de reis naar het zuiden maak.

De knie is hersteld. Gelukkig geen ernstig letsel alhoewel het pijn niveau van dusdanige aard was dat ik meer schade had verwacht.

In de trein eet ik mijn wraps met zalm, nog steeds zijn de 3 pond gewichtsverlies er niet bij gegeten. Daar is deze dagen dus ook extra aandacht voor.

Meer hoef ik vandaag niet, reizen, lezen, eten en slapen.

Ik start morgen op de plek waar ik vorige week geblesseerd raakte. Slechts 2 km verderop is een station en een camping. Ook de omleiding langs de geul is ondertussen opgeheven. Dat is een mooi vooruitzicht.

4 uur lang glijdt het landschap aan me voorbij. Nu nog met een gangetje van 110 kilometer per uur. Vanaf morgen weer 4-5 kilometer per uur. Slow life. Heerlijke manier om het landschap in je op te zuigen en je gedachten los te laten, mijmerend in hun eigen tempo.

Als ik in Maastricht over wil stappen naar de volgende trein ontdek ik dat ik iets cruciaals mis. Mijn wandelstokken liggen nog thuis onder de kachel. Hoe suf is dat…

In een splitsecond bedenk ik dat in Maastricht natuurlijk ook een Bever Buitensport zit en vraag aan Google hoe ik moet lopen. Een uur later zit ik dan in de trein met mijn gloednieuwe stokken en ben blij dat dit in elk geval geen uitdaging zal worden.

Dag 6. Meersen – Euverem 22 km.

Na een regenachtige nacht en ochtend kom ik maar traag op gang. Om 10:30 ga ik dan tussen twee buien in op pad.

Vanaf de camping Geul en Bos is het maar 1 ½ km naar de start van de route. Oftewel het punt van breakdown van vorige week.

Ik besluit rustig aan te beginnen en vooral te genieten ook is de voorspelling dat het de hele dag gaat regenen.

Vrij vlot na de start kom ik in het gebied wat voor 2 weken geleden nog verboden buitengebied was vanwege het gevaarlijke slibafval wat door de Geul de oevers op was gesleept. Wat vooral opvalt is het grijze waas dat overal op de plantenbladeren zit. Achtergebleven slib. Ook in het prikkeldraad en de meidoornhagen hangt veel gras en plastic. Als ik op een moment door een bosje loop en zie dat het grijze waas tot aan mijn hoofd komt besef ik hoe hoog het water eigenlijk gestroomd heeft. Dat is bijna niet te geloven.

Wel prachtig om te zien is hoe flexibel en veerkrachtig te natuur is. Er is een hoop kapot en moet nog hersteld maar de planten staan alweer in bloei en de koeien grazen op de uiterwaarden.

Als ik langs een stukje poëzieroute loop word ik geraakt door het gedicht Het landschap VI van Rutger Kopland. Zo is het soms maar net.

Ik wandel Valkenburg binnen en had al besloten de plaatselijke horeca te steunen door lekker te gaan lunchen. Echter een krappe 6 km en nog maar 11:30 uur is wel wat vroeg. Ik loop de heerlijke geuren van het eerste restaurant dan ook voorbij om nog geen 50 meter verder me om te draaien en mijn hoofd om het hoekje te steken. Wat er op het menu staat vandaag want het ruikt zo lekker. Het antwoord haalt me over, de Madeleine’s voor bij de koffie zijn net uit de oven en de paprikasoep staat op en moet nog een kwartiertje. Ik plof neer op het nog stille terras en geniet van de koffie en zalige Madeleine. Als ik de ober een compliment geef dat de Madeleine heerlijk is krijg ik er prompt nog twee toegestopt. Ook de paprika soep is zalig met een zelfgebakken foccacia erbij.

Zo kan ik de regen vandaag wel aan.

Ik stoemp door het verder zeer toeristische Valkenburg en kom al vrij snel weer in de natuur. Daar voel ik me het meeste thuis. Ondanks de geregelde buien zijn de uitzichten prachtig. Lagen van verschillende tinten grijs hangen boven de landerijen en in de verte kun je steeds de buien zien vallen in langgerekte gordijnen. Ooit heb ik een weercursus gevolg bij Erwin Krol. Hij zei toen dat je de bui kunt herkennen aan het feit of je wel of niet onder een wolk door kunt kijken. Kun je er niet onderdoor kijken dan valt er regen uit. Kun je er wel onderdoor kijken hoef je niet bang te zijn voor nattigheid.

Ik besluit dat ik kies voor helemaal niet bang zijn. Dan maar nat, dat heeft ook wel wat.

De rest van de dag wandel ik door de buien heen en geniet van het Limburgs landschap. Met de modder op de kuiten volg ik de geel-rode aanwijzingen van het Krijtlandpad. Her en der zijn de paden nog uitgewassen (soms wel een halve meter diepe groeve in het pad gesleten) en soms kom ik herstelde paden tegen of moet ik even de “pad herstellers” de ruimte geven hun werk te doen zodat ik weer verder kan over een gladgestreken wandelpad. De kracht van het water is overal zichtbaar.

Als ik in Gulpen aankom begint daar het extra stuk. Een heen en weertje naar Slenaken en terug (morgen doe ik de terug). Vlak onder Gulpen ligt het kasteel Neubourg gebouwd in begin 1600 met een oudere oorsprong uit 1288. Het wakkert romantische gevoelens aan en ik verwacht half een prins op een wit paard die de poort uit komt galopperen. Echter terwijl ik geduldig wacht, zittend op de ommuring van het kasteel en geniet van al dat moois breekt de zon door en besluit ik op weg te gaan naar de camping Groenendaal en geniet nog van een warme zonnige avond.

Vol goede moet het struikelpunt van vorige week gepasseerd

Dag 7. Euverem – Mellenschet 22,5 km.

Na een regenachtige nacht wacht ik met vertrek tot mijn tentje droog in de rugzak kan. De voorspellingen zijn goed deze dag en ik kom maar niet op gang. Lezend in het zonnetje besluit ik om 11:30 dat ik toch echt moet gaan lopen. Het stuk tussen Gulpen en Slenaken loop ik dubbel. Maar dubbellopen betekend ook dubbel mooi. De route is weer erg afwisselend. Dwars door de weilanden waar dikbilkoeien grazen, langs de meanderende Gulp om vervolgens weer in de koele grubben af te dalen en door deze tunnels van groen onder het maaiveld door te lopen. Wanneer ik het tussenstuk afsluit en vanuit Gulpen de route richting Vaals vervolg kom ik langs een paarse kipcaravan van waaruit heerlijk Italiaans schepijs wordt verkocht. Ik trakteer mezelf op 4 bollen ijs en kan er weer tegenaan. Als ik door de graanvelden loop hoor ik naast het miauwen van de vele buizerds ook een vreemd poppend geluid. Het zijn geen insectengeluiden. Ik sta stil en laat het geluid binnenkomen. Steeds meer hoor ik om me heen dit zachte poppen. Ik pak een van de droge aren die overrijp naar beneden hangen en beweeg het in mijn hand. Ik hoor hetzelfde geluid. De warmte van de zon doet de vliezen om de graankorrel heen ineenkrimpen en hierdoor laat het wat los en maakt het een droog poppend geluidje. Wat grappig als je zo door deze velden loopt en het geluid van rijp graag ontdekt.

Een eindje verderop zie ik een buizerd familie op jacht les. Moe doet wat pogingen om in het hoge gras iets te vangen en de twee jongen komen in actie als een kreet vanaf de grond ze roept dat er bij poging 3 wat te eten is gevangen. Het geluid van de miauwende buizerds is iets wat ik de hele dag door hoor, de gracieus cirkelende vogels hebben dan ook prachtige thermiekbellen boven de warme graanvelden. Aan het eind van de dag kom ik mooi voor de bui binnen op de boerencamping vd Booren in Mellenschet. Net als vorige week krijg ik een gastvrij onthaal met een koud pilsje. Gezien de dreigende luchten besluit ik eerst de tent op te zetten en dat was een goede keus. Op deze prachtig gelegen camping kom ik helemaal tot rust. ‘s Avonds laat geniet ik naast de tent nog van een goed boek en een kopje warme gemberthee. Ik ben blij dat mij knie goed hersteld is en dat ik de dagen goed vol kan houden met deze lichtere rugzak en kleinere dag etappes.

Dag 8. Mellenschet – Epen 22,5 km.

Ook vannacht heeft het weer flink geregend en ik kan mijn ontbijtje oudan ook in de tent opeten. Als de laatste regenwolk voorbij is schud ik de tent droog en pak mijn rugzak weer in. De strakblauwe luchten zijn alweer gearriveerd en voor de rest van de dag staat ook alleen zonneschijn op het programma. Ik hoor dat er die nacht een kalfje in de wei is geboren en dat de boer net langs was gelopen met het kalf in zijn armen. Helaas gemist maar wat een rust in dit bedrijf. Er wordt hard gewerkt maar op de camping krijg je hier weinig van mee.

Onderweg is het een prachtige afwisseling van natuur en dorpjes met lemen vakwerkhuizen met romantische tuinen. Wat een schitterende omgeving. Het contrast is dan wel de verkeersborden die waarschuwen voor gesloten bij sneeuw en ijzel. Te afgelegen voor de strooiroutes en te steil om er veilig langs te kunnen rijden. In sommige winters is het wonen hier dus een hele opgave.

In Holset kom ik langs het prachtig gerestaureerde eeuwenoude Lambertus kerkje waarvan de oorsprong zelfs in de vroege middeleeuwen ligt. De gele mergelsteen waaruit het is opgebouwd geeft bijna licht in de zon.

Ik loop Vaals binnen via een prachtig park met schitterende bloementuinen. De romantische straatjes zijn stil en verlaten zo vlak na het middaguur. Ik besluit door te lopen naar het drielandenpunt en geniet van een lunch met Limburgse vlaai en een pilsje. Dat valt er goed in zo op het heetst van de dag. Na Vaals komt er een spannende encounter met moeder natuur. Ik loop in een weiland met runderen en moet op een moment door een opening in een boom wal. Laat nu precies hier de stier, een aantal koeien met jongen in de schaduw staan. Precies daar waar ik langs moet. Ik maak me groot, zwaai breed met mijn stokken, slaak wat kreten en klap in mijn handen. De stier gaat voor de kalveren staan en doet geen stap opzij. Ik ben alleen in dit weiland en besluit langs de haag te lopen om te kijken of er een alternatief doorsteekje is. Gelukkig gaan deze runderen ook wel eens op een andere plek door de boom wal en ik maak dankbaar gebruik van deze modderige doorsteek. Nog een paar keer kijk ik achterom om te checken of ze me niet achtervolgen wat gelukkig niet zo is.

Het pad voert verder door de bossen. Op enig moment zie ik rechts de geordende kaarsrechte stammen van de statige beukenbomen waaronder alleen een roodbruin tapijt van bladeren ligt.

Links zie ik de chaos van een berkenbos met onderbegroeïng variërend van struikgewas en varens.

Mooi om deze verschillend bosgroei zo naast elkaar te zien. Als ik vlak bij mijn eindpunt aankom zie ik bij de camping een soort circustenten staan. In de verte klinkt het geluid van djembés en hoor ik een soort indianen gezang. Het ritmische geluid van de drums maken dat ik in een stevig tempo het laatste stuk van deze dag afleg. Bij het fruitstalletje vlak voor het eindpunt sla ik een paar dozen kersen en tomaten in en strijk neer op Camping Voncken in Epen.

De circustenten blijken een healing groep te zijn en ‘s avonds trommelen ze niet. Ik zet mijn tent op plek 12,5 en positioneer de opening zo dat ik uitzicht heb op het dal en de prachtige zonsondergang.

Als ik om 21:00 moe in mijn bedje duik besluit de boer dat het nog licht genoeg is om kunstmest te strooien en wat hamerslagen op staal te timmeren omdat er om 22:30 nog iets gerepareerd moet worden. Alle respect voor de hardwerkende boer maar om 23:00 val ik dan toch eindelijk in slaap als de rust op de boerderij terugkeert.

Hier werd vannacht het kalfje geboren in alle stilte

Dag 9. Epen – Libeek 20 km.

Na een wederom regenachtige nacht pak ik de tent uiteindelijk maar nat in. Het is wat het is. Ook het weer kun je niet sturen en een wandeltocht kun je niet bij iedere bui maar uitstellen. Als ik eenmaal op pad ben breekt de zon door en geniet ik van het prachtige beekdal langs de Geul. Al snel kom ik langs een oude Volmolen die door een ingenieus stelsel van waterlopen wordt voorzien van waterkracht. De molen is uit de tweede helft van de 18-de eeuw en was vroeger een wolvilterij (vollen) en nu een graanmolen.

Ik vervolg mijn weg langs de meanderende Geul en wordt gadegeslagen door nieuwsgierige koeien die een voor een allemaal komen kijken over het randje van de meidoornhaag. Het bos wat is daarna inloop is het bovenste en onderste bos bij Epen en heb ik in de andere hoek vorige week doorkruisd. Het is een steile klim en door de hoge onderbegroeïng met manshoge varens waan ik me soms in een regenwoud. Gelukkig blijft het droog vandaag tot Heijenrath. Terwijl de regen weer met bakken naar beneden komt geniet ik onder de parasol van mijn lunch met warme wortelsoep en een warme crock monsieur bij herberg De Smockelaer. Na de lunch breekt de zon weer door en vervolg ik mijn weg naar Libeek. Onderweg kom ik vele wijngaard slakken tegen met hun enorme huizen op de rug. Ook de naaktslakken zie je hier veel in de steenrode variant. Valt goed op zodat je er minder snel op gaat staan en uit kunt glijden…

Vlak voor Mheer zit er een torenvalk te relaxen op een paal. Als ik voorzichtig dichterbij kom blijft hij gewoon zitten. Met de telefoon in de aanslag voor een foto schuifel ik dichterbij. Ineens vliegt hij op, blijft biddend boven mij hangen en strijkt een eindje verderop weer neer op een volgende paal. Dit herhaalt zich zo een paar honderd meter tot hij al biddend iets lekkers ziet in het weiland en eropaf duikt.

In Mheer bezichtig ik de buitenkant van het prachtige kasteel uit begin 14-de eeuw. Sinds 1600 wordt dit kasteel bewoond door eenzelfde adelijke familie. Dat is toch wel bijzonder te noemen. Het is een sprookjesachtig kasteel met een schitterend landgoed eromheen.

Ik loop eromheen en vervolg mijn toch naar Libeek een paar kilometer verderop. Onderweg nog weesrtand biedend aan roofneigingen als de immens zoet ruikende tunnels passeer waar enorme aardbeien liggen te rijpen.

Op camping Hof van Libeek word ik warm welkom geheten met cake en thee en krijg een plekje op het goed onderhouden grasveldje. Genietend van de avondzon schuifel ik met mijn stoel het hele veld door om maar zo lang mogelijk te genieten van de late zon.

De meanderende, nu weer zo liefelijke, Geul

Dag 10. Libeek – Maastricht 19 km.

Vandaag vroeg uit de veren. Ontbijtje, met verse scharreleitjes van de boerderij, in de tent tussen de buien door en voor 10 uur op pad. Dan breekt de zon ook echt door en al snel kan ik in de verte het Maasdal zien liggen met de ENCI groeve en Maastricht. Daar is het einddoel al. Zoals overal op de route kruist het krijtlandpad (geel-rood = streekpad) ook nu weer een aantal andere paden, Dutch Mountain Trail (blauw-wit), Pelgrimspad (blauw met jacobsschelp/ wit-rood=LAW). Je kunt te kust en te keur, routes lopen of knooppunten van wandelnetwerk of met de kaart in de hand “1 keer links, 1 x rechts”.

Vlak voor de lunch bewonder ik het kasteel Eijsden uit 1636 en zoek hierna een plekje op het terras bij Aon ‘t Bat met uitzicht over de Maas, Na een heerlijke bloemkoolsoep en pokebowl met verse vis schuifel ik de laatste kilometers door de uiterwaarden van de Maas naar Maastricht.

Ik verwonder me nogmaals over de sporen van de hoge waterstand van een paar weken geleden nog maar en probeer me voor te stellen met hoeveel geweld de enorme watermassa hierlangs is gestroomd. Rond 15:30 loop ik Maastricht binnen en recht op Luna Rossa af waar ze heerlijk schepijs verkopen. Met een beker vol met 4 frisse smaken ijs loop ik naar het station en stap prima getimed op de trein van 16:01 die me met slechts 1 overstap naar huis zal brengen.