Climbing all way up

Climbing all way op – No nice view on mountain top – Climbing down again

Haiku by Henny

Vroeg wakker in de Appalachian Trail Hostel in Millinocket. Het is 5 uur in de ochtend, Nog snel een ontbijtje in de stille keuken. Samen met Alex en Randal, Kiko en Gups. Om 6:00 vertrekken we met de shuttle naar Baxter Statepark.

We schrijven ons bij park ranger Pete in en laten de zware rug zak in de lean-to. Met alleen een dag rugzak vol eten en drinken, droge en warme kleding en zak lamp met emergency bivvy ga ik op pad. Om 7:37 schrijf ik in het trail register dat ik om 7:37 vertrok naar de top. Bij terugkomst doe je dit ook en de data wordt gebruikt voor voorlichting maar ook safety.

Al vrij gauw nadat ik vertrek begint het te regenen. Het zijn wat korte buitjes. Ondertussen geniet ik met vlinders in mijn buik van start van mijn avontuur. Alex en Randal lopen al ver voorruit. De rest van de groep loopt vandaag de 100 mijl wildernis in.

De Hunt trail die me naar de top zal voeren loopt voor een groot deel langs Katahdin Stream. Onderweg kom ik een prachtige waterval tegen, Ik besluit even te stoppen en ondanks het weer wat eraan komt niet door te stomen naar de top.

Gestaag loopt het pad omhoog en ontmoet ik Logan. Hij is aan het stoeien met de grote stappen die je soms moet zetten om de boulders op het pad voorbij te komen. Het zijn inderdaad flinke hindernissen.

Na een poosje naderen we de boomgrens en kun je merken dat de wind behoorlijk toegenomen is. Ook de buien worden wat venijniger, De boomtoppen zwiepen en er is totaal geen uitzicht wat ik wel heel jammer vindt, Maar de natuur doet niet altijd wat je wilt,

Eenmaal de boomgrens voorbij kom je in een veld met enorme boulders. De eerste heeft al een stevige ijzers greep, ik zet mijn voeten op strategische plekken en probeer me een weg omhoog te klimmen. Zodra ik mijn hoofd boven de steen uitsteek slaat de wind me in het gezicht en de adrenaline begint te stromen. Is dit wel verstandig om te doen, Ik heb ervaring en weet wat ik doe maar de trail is niet druk en als er wat gebeurd. Ik besluit verder te gaan en voorzichtig te doen. Het waait echt hard en de hiking poles worden alle kantten opgeblazen.

Na de boulder sectie komen de tablelands. HIer liggen grote platte stenen die net tafels lijken. Het is een soort plateau met fragiele alpiene begroeiing. Je mag hier niet van de trail af waar ik met dit slechte weer ook geen behoefte toe voel. Ik besluit stevig door te lopen in dit open landschap en kom Alex Randal en Ken tegen. Zij zijn al op de terugweg. Ik ben vlakbij, Als de sneeuw stukken komen ben je op de top hoor ik ze zeggen.

Eenmaal op de top Kun je maar een kleine tientallen meter vooruit zien, De top is in de wolken gehuld. Ik maak een foto van het summit bord en besef dat vanaf hier de trail me de komende 3600 kilometer alleen maar naar het zuiden zal voeren, Ik zal op bergen staan waar wel uitzicht is en misschien kan ik nog eens terugkijken en Katahdin van een afstand bewonderen. Voor nu wil ik alleen maar naar beneden,

Ik zet de pas erin om vlot bij de boulders te komen, Dit is nog een spannend stuk en twijfel een paar keer of ik wel goed ben. Ik volg de white blazes, de witte strepen op stenen en bomen die de waymarkers van deze trail zijn. De wind huilt en de regen valt met bakken uit de hemel. Ik ben voorzichtig op de gladde stenen. Een glij partij kan ik niet riskeren. Ik ben blij als ik de boomgrens heb bereikt maar merk dat de volgende uitdaging is ontstaan. De regen heeft van de trail een bergbeek je gemaakt en het water stroomt hard. Mijn schoenen zijn al snel doorweekt. Het kan me niet schelen want ik wil alleen nog maar van deze berg af.

Na flink doorstappen kan ik 7 uur en 40 minuten na mijn start mijn trail register afsluiten, Dat ik best snel want normaal doe je 10-12 uur over de berg maar een picknick, uitzichtpunt, kopje koffie zetten zit er met dit weer niet in, Had mijn brander niet eens meegenomen.

Ik haal mijn backpack uit de lean-to en zie een berichtje van Alex. Het kampvuur brand in Lean-to 3. Ik ga even langs maar ben zo moet en nat dat ik naar mijn eigen shelter wil voor het donker is. Ik hang in mijn shelter (had campsite geboekt maar gelukkig was er een houten lean-to vrij) al mijn natte spullen op. Ranger Pete komt nog even langs hoe het op de berg was. Ik hoor dat veel mensen (ook thru hikers) zijn omgekeerd vanwege het slechte weer. Hij vind me nu al een doorzetter. Ik maak een bakje koffie, warm eten en kruip in mijn slaapzak.De eerste dag zit erop.