Dag 12 begint met een rustdag. Toen ik Gisteren aankwam in Monson was mijn energie helemaal op. Ik realiseerde me niet dat de 100 mile wilderness me zoveel energie had gekost. Ik kon het zelfs niet opbrengen om te eten en heb alleen wat snacks gehad uit mijn voorraad.
Mijn knie is fors dik, beide benen zijn opgezet. Als ik loop worden ze dunner maar als ik een poesje sta lopen ze vol vocht. Ik heb een neopreen ondersteunende band voor om mijn knie en doe paar keer per dag een ice pak erop. Hopelijk loopt dit met een sisser af. Lopen doet in elk geval niet echt pijn. Aanraken wel.
Het gaat vandaag al een stuk beter met me en samen met de eigenaar Poët ben ik door mijn hele rugzak inhoud gegaan. Hij was werkelijk verbaasd dat ik met 25 kilo op mijn rug de 100 mile wilderness had gelopen. Ik vertel dat tijdens mijn vorige hikes in Jotunheimen Noorwegen/ shakedownhike in Limburg/ shakedownhike Hadangervidda in Noorwegen, geen probleem was maar het terrein waar ik nu in loop is niet te vergelijken met wat ik eerder heb gedaan. Samen hebben we gekeken wat er in de tas zit, wat ik niet nodig heb. En daarna hebben we gekeken waar de meeste winst is te halen in gewicht en wat ik daar voor over heb, wat ja, dat betekend een nieuwe investering in materiaal waar ik thuis al zo goed en lang over na heb gedacht. Ik kies ervoor om een lichtere rugzak te kopen en een lichtere zomer tent. Ik stuur mijn bearcannister naar mijn zus en koop een foodbag en leer hoe ik de PCT style bear hang moet doen.
De PCT hang is nog een dingetje. Dat betekend dat ik al mijn eten en geurende zaken (afvalzak, tandpasta) nu niet in de bearcannister kan doen en op de grond laten staan (een beer kan deze niet openen en laat hem links liggen). Nu moet ik alles in de Carbon fiber zak doen (waar de knaagdieren niet aan kunnen knabbelen) en hem daarna in de boom hangen. Dat doe je door 70 meter van je tent vandaan een dyneema lijn met karabiner over een minimaal 5 meter hoge tak te gooien en minimaal 2 meter van de stam af. Hier hang je de zak aan en trek je alles omhoog. Vervolgens knoop je een takje in de lijn en laat je de zak dalen tot de twijg achter de karabiner blijft hangen. De beer kan er nu niet bij.
Dit alles is nog een hele opgave na een dag hiken. Je moet een geschikt boom vinden (door meerdere mensen te gebruiken) en vervolgens is het gooien nog een hele toer. De eerste keer lukte het me niet om over de tak te gooien en werd ik door Stitch uit te brand geholpen. De tweede keer vergat ik de lijn door de karabiner te doen en dan komt na het inknopen van het twijgje je hele foodbag met een rotvaart naar beneden. De derde keer bleef mijn karabiner achter een zijtak met bladeren hangen en sloeg er 3 keer omheen. Kreeg hem niet meer los en moest samen met trailmaatje Calvin met volle gewicht aan de lijn hangen en kon de (gelukkig jonge boom) met een grote boog richt grond getrokken worden en kreeg Calvin de knoop los. Tip, Dit kan een beer ook met een jonge boom. Je moet dus kijken naar bomen met volgroeide takken zonder gebladerte dichtbij.
Maar wat ben ik blij met de nieuwe spullen want mijn rugzak is van 25 kilo naar 18 gegaan. Nu heb ik ruimte voor extra drinken in mijn drinkzak en extra flessen met een ander drinksysteem voor mijn electrolyten (water met sportdrankpoeder voor de noodzakelijke suikers, zouten en mineralen).
Het kostte me wel moeite om de spullen voor een deel naar mijn zus te sturen en een deel in een doos naar Leif waar ik ws 1/2 juli een dag rust heb. Maar zoals ze zeggen; “you pack your fears” en dat is ook zo want ik heb nog niets gemist.
Tijdens de rustdagen in Monson viel er wederom enorm veel regen. De verhalen van de North Bounders (mensen die van Zuid naar Noord lopen) zijn afschrikkend. De rivieren stromen met enorme snelheden, Sommigen zijn niet meer doorwaadbaar. We horen dat de ferry waarbij je met een kano naar de overkant wordt gevaren niet meer gaat. De hydrodam stroomopwaarts liep al over en ze zijn nu aan het spuien. Het water nivo stijgt nog steeds omdat het en nog steeds regent maar ook omdat het toevoer gebied enorm is en al het water nog onderweg is naar het meer voor de dam. De dame in het kantoor van de Appalachian Trail Concervancy (zeg maar de trail beheerders) heeft grafieken laten zien dat de record hoeveelheid regen ooit gemeten in juni meer dan 3 keer gesneuveld is. En het einde is nog niet in zicht.
Na Monson moeten we nog 3 grote rivieren doorwaden en we horen nu verhalen dat dit al niet meer lukt. Er zijn 2 verhalen van meiden die door de hevige stroming grip verloren en bijna verdronken zijn. Er wordt aan een detour gewerkt.
Als we de volgende morgen vertrekken gaan we na een aantal mijl op de trail over op de detour. De afstand is ongeveer hetzelfde maar we hoeven dan niet door de diepe rivieren wat of helemaal niet eens kan of gewoon levens gevaarlijk is. Ik vertrek al laatste omdat ik eerst mijn overbodige spullen nog moet laten opsturen. Aan het einde van de middag zie ik op het gravelpad een pijl van takken die naar rechts het bos in wijst. Dit is de plek waar de detour eindigt en weer op de AT komt. Als ik in het bos kom zie ik het kampement. Een stuk of 8 tenten rond een kampvuur. Iedereen is blij elkaar weer te zien en dat we toch weer verder kunnen. Het word een gezellige avond met spelletjes, muziek en verhalen rond het kampvuur.
Op de trail naar Caratunk moeten we ondanks de detour toch nog een paar rivieren door. Deze zijn diep en hebben veel volume door alle regen. We besluiten als groep bij elkaar te blijven de samen de oversteken te maken. Zo is het voor iedereen veilig.
Onderweg zie ik mooie dingen. Ondanks de regelmatige buien is het nu ook tussendoor wel mooi weer en geniet ik volop.
De laatste grote rivier fording doen we ook met zijn allen. Het water is diep en donker en heeft een sterke onderstroming. er zijn stapstenen maar die durf ik niet te gebruiken. Ben bang mijn knie weer te verdraaien. Hond Etta dreigt nog bijna door de stroom mee te worden gesleurd en wil zwemmen en trekt door de lijn bij haar baas uit zijn evenwicht. Gelukkig niet kopje onder maar een nat pak heeft hij wel. Aan de overkant slaan we ons kampement op op een vlak terrein onder de bomen. Dit is geen kampeerplaats en noem je dan ook stealthcampen. Als je geen sporen achterlaat en respect hebt voor anderen wordt dit gedoogd.
De volgende dag komen we aan op de plek waar de shuttle van The Sterling ons oppikt en geniet ik even later van een Ben&Jerry’s pistachio met pizza als toetje. Deze keer een dure privékamer want alle bunkbedden zijn al bezet. Er zijn nu veel Nobo hikers die vastlopen door het hoge water en andersom veel SOBO hikers die daardoor allemaal tegelijk komen. De kano die normaal over de Kennebec rivier vaart gaat niet. Er is zoveel regen gevallen dat de hydrodynamica verderop overstroomde en ze zijn aan het spuien. De rivier is wild en woest en het meer loopt nog steeds voller terwijl er ook nog eens meer regen voorspeld wordt. Niemand heeft dit ooit meegemaakt hoor je van alle inwoners. Er wordt een shuttledienst opgezet om ons naar de andere kant van de rivier te brengen morgen.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.