Dag 16-19: Caratunk-Stratton Maine – 313/ 3600 km

Bigalow

High low Bigalow – do not race and go go go – time for skinny dip

Haiku by Henny

De Sterling Inn verlaten doet wel een beetje pijn. Dit is om meerdere redenen. Het gebouw is oud, staat al ruim 200 jaar op deze plek. Het heeft een prachtige veranda om te loungen. Een andere reden is de Kennebec rivier. Normaal ga je deze over met een kano. Een vrijwilliger vaart dagelijks mensen die de AT lopen naar de overkant. Voor de puristen die elke meter van de AT willen lopen is er zelfs een white blaze, de witte verf strepen die op bomen en stenen de trail markeren, op de bodem van de kano geschilderd. Zo blijf je tijdens het varen op de trail. Vanwege de uitzonderlijke regenval staat de Dam die stroomopwaarts in deze rivier zit, nog steeds op spuien en de stroming is zo sterk dat ook met een motorboot de tocht niet veilig is. We worden dus met een shuttle naar de overkant gebracht. Dat is een tocht van 1,5 uur, 30 min asfalt weg, 30 min gravel road, 30 min echt of road op een smalle bergweg met forse gaten en grote keien.

Vanaf hier is het 3 mijl naar de landings plaats van de kano bij de Kennebec rivier maar omdat het al 11:30 uur is besluiten we de 3 mijl te schrappen. Zo purist zijn we niet. Het bos is hier prachtig. Dat komt zeker ook door de zon die nu steeds schijnt. Dat geeft een hele andere energie in de groep. Ik loop voorop. Dat is lekker want dan kan ik helemaal mijn eigen tempo lopen. Het heeft ook een nadeel. Dat fenomeen noemen we silkblazing, oftewel jij bent diegene die alle spinnenwebben vangt.

We lopen deze dagen in de Bigalows. Een serie bergen die niet en groot maar ook niet echt klein zijn.

De eerste dagen is de trail vrij vlak. We komen door schitterende moerasgebieden met zeldzame planten. We lopen langs de oevers van meertjes met romantische uitzichten. Halverwege hebben we de langste dag, de zonnewende en we genieten van de zonsondergang aan het meer en hebben die avond (zoals elke avond) een kampvuur, maar deze keer zitten we tot ver in het donker nog te praten over wat we al hebben meegemaakt en we genieten van het nu zo mooie weer.

De klimmetjes de volgende dag zijn pittig en steil maar net als je denkt pfft dan is daar het uitzicht. Omdat het nu zo mooi weer is hebben we steeds schitterende vergezichten. Ik zie nu veel gartersnakes die ook genieten van dit mooie warme weer en hun lijven opwarmen op de warme stenen op de trail. Vanaf Little Bigalow kunnen we op de top steeds de volgende top zien. Het uitzicht is heel bijzonder en niet op foto te vangen. Je kijkt uit op een eindeloze zee van groen in verschillende kleuren. Het zijn mn naaldbomen als spar, hemlock, ceder, den. Maar ook berk en beuk zie je hier. Deze golvende groene diepte wordt omzoomd door de Bigalows, die als een halve maan voor ons naar rechts afbuigen. De laatste bigalows lijken wel op de rug van een draak die zich opgekruld heeft en zich stil houdt half onder de grond. Wanneer ik eindelijk op zijn ruggegraat loop zijn er verrassend ook nog eens veel vliegen die me doen denken aan rot vlees. Het zijn vreemde grote vliegen met soms kleuren die op wespen lijken. Soms kom je langs een nest en vliegen ze met zijn allen luid zoemend als een grote zwerm op. Het voegt allemaal wat toe aan dit sprookjes landschap.

Omdat we door wild bos lopen liggen er regelmatig bomen op het pad. Soms kun je eronderdoor lopen, soms moet je eronderdoor kruipen, maar soms kun je eroverheen of zijn ze zo verrot dat ze al tot moes gestampt zijn. Als je over de stammen van naaldbomen heen moet klimmen moet je goed uitkijken. De takken zijn vaak tot 20 cm van de stam afgebroken en zijn net vlijmscherpe dolken. Een keer gleed ik uit richting de stam en kwam met mijn volle gewicht hard tegen de stam. Precies tussen 2 van die dolken in. Je wilt in deze afgelegen gebieden niet gespietst worden aan een dode naaldboom. Bij elke stap die je doet op deze trail moet je uitkijken. Voorzichtig en onder controle is regel 1. Safety for all.

Het laatste stuk van de Bigalows is prachtig. Iedereen loopt te puffen over de steile klimmen maar ik voel een soort aangeboorde bron van energie. De mensen die me kennen zullen zich afvragen hoe het kan dat er nog meer zit dan wat al zichtbaar was. Het is ook een ander soort energie. Ik voel me sinds midzomernacht anders. Ik had het die avond best moeilijk. Mis mijn man en kinderen. Was met mij gemberthee bij het water gaan zitten en had wat muziek opgezet. Moest huilen en toen kwam Yates. Hij zag mijn verdriet en we hadden een mooi gesprek over hoe je hiermee om kunt gaan. Het eenzaam voelen op de trail maar niet alleen zijn. Dit heeft me heel goed gedaan. Ik loop al een poos met een groep van 4 mannen. 2 tussen 20 en 30 jr en 2 tussen 55 en 65 jr. fijne gezellige mensen. We hebben allemaal dezelfde reden om deze hike SOBO te lopen. Zegt iets over onze mindset, behoeften, karakters en verwachtingen van deze thru-hike. Sinds die avond zing ik wanneer ik me moe voel. En het is enorm wat dit met mijn energie level doet. Door het zingen zijn mijn gedachten niet meer bij mijn fysieke gesteldheid of mijn brain games maar ze zijn bezig met de liedteksten. En door de andere ademhaling tijdens het zingen lijk ik beter in de zuurstof te komen. Er wordt in elk geval iets geactiveerd. Ook het ritme speelt een rol. Ik kan niet met muziek in mijn oren lopen, hou er niet van dat met deze warmte mijn oren afgedopt worden en ik mis dan ook alle geluiden in het bos. De voor mij vreemde maar ook mooie vogel geluiden (zoals de White throated sparrow). Het knappen van een tak (beer, eland of andere beesten). Heb nog geen gevaar gevoeld of gezien maar geluid is hierbij wel van belang. In elk geval denk ik dat er een verandering aan het plaatsvinden is deze dagen. Op een hele positieve manier.

De laatste 2 nachten slapen we op campsites in het bos. Campsite is een groot woord maar betekend dat je in de ondoordringbare bos een aantal redelijk vlakke plekken hebt waar dan net een tent kan staan. Vaak is er een fire pit met stenen. Het is zo warm dat de rainfly (buitentent) niet over hoeft en ik zo in mijn binnen tent van gaas kan slapen. Uitzicht op de maan en sterren tussen de boomtoppen en de dansende vuurvliegjes tussen de bomen en vlakbij de tent. Het is dat we om 19:00 al in ons bed liggen en mijn oogleden zwaar worden maar altijd lees ik nog even in mijn ereader en kijk tussendoor naar al dit natuurschoon.

De laatste dag in de Bigalows is kort. 3 kilometer naar het pickup point waar de shuttle van The Maine Roadhouse in Stratton ons na 45 min wachten ophaalt. Achter een steen op de parkeerplaats vinden we een cooler met energybars. Er zit een stuk tape op dat dit trailmagic is. Vaak zijn dit mensen side de hikers iets extra toestoppen. Soms op deze manier, soms staan ze langs de trail met koel drinken, of koken ze een maaltijd. Dit is de eerste keer dat wij dit onderweg tegenkomen. Als NOBO-er zie je dit veel meer. Om 9:00 komen we aan in Stratton voor een dagje wassen, eten kopen, loungen op de patio en bijkletsen met de rest van de groep die er al is, en later met de de rest van de groep die nog moest komen. Onze “tramily” zoals je je trail familie ook wel noemt is ondertussen zo’n 20 man groot en is ongeveer over 3 dagen uitgespreid. We zien elkaar allemaal dus op de Zero dagen. De dagen dat je helemaal niet loopt. Vandaag is een Nero (nearly zero) omdat we slechts een paar kilometer hebben gedaan vandaag. De reden dat we dit niet gisteren al hebben gelopen is puur de kosten. Je komt laat aan en betaald die dag alleen voor je bed. Nu hebben we de hele dag erbij.