Herstel

Rusten of doorgaan – of herstel je onderweg – Rustig aan dus maar

Haiku van Hennessy

Na Hannover is de trailen het achter me laten van de White Mountains mentaal een opsteker. Na het waypoint op de kaart waarin ik had geschreven dat de trail erna makkelijker zou zijn voelt dit ook inderdaad zo. De vraag is altijd of de trail echt makkelijker is of dat dit een mentaal spelletje is wat zich in mijn hoofd afspeelt.

Eigenlijk maakt he ook niet uit hoe het werkt. De trail voelt inderdaad vlakker en met duidelijk minder rotsen die je daadwerkelijk met handen en voeten moet beklimmen. De staten die nu volgen zijn ook kleiner qua aantal kilometers en dit werkt ook positief. Na Hanover ben ik dan ook in Vermont. Een prachtige staat die me door de Green Mountains leidt. Wat me vooral opvalt in Vermont is de enorme verscheidenheid aan paddestoelen. Ik blijf foto’s maken. Het weer is ook prachtig. De zon die door de bladeren schijnt maakt het bos vaak sprookjesachtig.

Ergens in het bos vlak voor de grens met Massachusetts kom ik een bord tegen dat we door het land van de Mohicanen lopen (native Americans). Dat geeft toch wel een apart gevoel, ben echter niemand tegen gekomen want ik had best wel wat vragen willen stellen over de huidige tijd voor deze mensen en hoe ze nog hun oude waarden e tradities voort kunnen zetten. Ergens in het bos is dan daar de grens met Massachusetts, de staat waar mijn zus Korina woont. De afstand om mij te bezoeken is nu op zijn kleinst echter dit eerste weekend kan ze niet komen en het weekend erop ben ik al in Connecticut… We gaan het zien.

Op dit moment loop ik samen met Torch en Stitch. Gezellig om elkaar een aantal keer op een dag te spreken als we elkaar met de korte pauzes tegenkomen en op het einde van de dag in de shelter of op de campsite. Massachusetts is een prachtige groene staat waar we door de Berkshire’s lopen en al vrij snel het hoogste punt Mount Greylock beklimmen. Nou eigenlijk mag ik het geen klimmen meer noemen. Het is meer een steil pad met zo nu en dan forse stukken met grote stenen. Een enkele keer moet ik de knieën wat hoger optillen maar dit is niet te vergelijken met Maine en New Hampshire.

Als ik inderdaad binnen een week door de staat Massachusetts ben gewandeld en in Connecticut ben aangekomen heeft Korina nog geen mogelijkheid gehad om me op te zoeken.

Connecticut heeft weer een heel ander karakter. Over het algemeen is het traject vrij vlak en loopt voor een groot deel langs de Housatonic River. We hebben zelfs een stuk van AT gelopen die rolstoel toegankelijk is. Dat is best bijzonder voor een trail die je in totaal 16 keer de hoogte van de Mount Everest laat klimmen en dalen. De bossen zijn enorm indrukwekkend. Veel hoge loofbomen die je soms het gevoel geven dat je in een kathedraal loopt. De Trail in Connecticut is niet lang en al snel kom ik in New York terecht. Ik loop nu al een paar dagen alleen want zowel Torch als Stitch hebben rustdagen gepland en ik wil ze nog niet. Heb net 2 dagen met mijn zus gehad en zal in New Jersey weer een zero doen. Het is allemaal wat minder nodig want de trail is fysiek duidelijk minder zwaar en het snelle opvolgen van de staten en de nieuwsgierigheid die dat met zich meebrengt maakt dat het wat anders aanvoelt.

Wat ik wel merk is bij vlagen een enorme heimwee naar huis, Sinds ik uit Hanover ben gekomen heeft het zeker wel tot en met New York geduurd voordat mijn lichaam langzaam hersteld van de enorme inspanningen die ik in de White Mountains heb geleverd, Als ik op bed lig zijn mijn benen vaak nog een lange tijd onrustig en kan ik niet goed slapen. Goed slapen is wel belangrijk om de dagen goed vol te kunnen houden, niet alleen fysiek maar ook mentaal. Ik merk dat mijn lijf best moe is en ik probeer dan ook te genieten van de mooie omgeving en op tijd een pauze te nemen om te snacken en te lunchen of gewoon van de omgeving te genieten. Soms zit ik zomaar ergens een uur van de mooie uitzichten te genieten. Wat opvalt is dat het gemiddelde tempo omhoog gaat op een dag. Langzaam maar zeker loop ik meer kilometers op een dag. Eerst zo nu en dan een dag van meer dan 30 kilometer maar het gaat steeds gemakkelijker. Dit geeft ook een booster aan mijn humeur en mijn geloof dat het allemaal gaat lukken.

Sinds ik uit de White Mountains ben (ergens rond Hanover) heb ik een berekening gemaakt hoeveel ik per dag zo moeten lopen om op tijd (lees Thanksgiving op 23 november bij mijn zus vieren) in Georgia aan te komen. Voor het overzicht heb ik een spreadsheet gemaakt waarin ik iedere dag in kan vullen hoever ik gelopen heb en wat mijn gemiddelde per dag is. (Om op tijd te komen moet ik 25 kilometer gemiddeld per dag lopen en in Hanover zat ik op 14 kilometer per dag. Dat was op dag 49. Dat betekend dat ik de komende 50 dagen 35 kilometer moet lopen of de komende 100 dagen 30 kilometer. Dat kan ik nog bij lange na niet. Wat wel grappig is dat iedere dag dat ik meer dan 25 kilometer loop ik het gemiddelde omhoog zie gaan. Niet snel maar het gaat omhoog. Aangezien ik wel van de statistieken ben motiveert dit mij om door te zetten en soms te kiezen voor een shelter verderop omdat ik dat boven de 25 kilometer uit kom die dag.

De heimwee komt vooral op dagen dat ik moe ben en mijn knieën zeer doen. Ik brul soms even alles eruit als ik alleen in het bos ben of bel of app met mijn zus of met het thuisfront. Ik merk dat ik van de fysiek uitdagende fase die vooral in he begin van de trail nu wel meer in het mentaal zwaardere deel ben gekomen. Er zijn dagen dat ik me afvraag wat ik hier doe en waarom ik niet gewoon naar huis vlieg. Toch kom ik er iedere keer weer uit want ik kan gelukkig nog steeds genieten van de mooie natuur, het fantastische fijne gevoel in de groep vrienden die ik op de trail heb gemaakt en die er echt voor je zijn als ik verdriet heb. stitch zei tegen mij dat al ik naar huis terug ga ik terug ga naar wat ik hiervoor al deed en niets veranderd is. Als je doorzet en kijkt wat je tegenhoudt op zo’n dag en dit gevoel onderzoekt blijkt dat het vaak simpeler is dan het grote gemis van familie en vrienden, of het enorme fysieke afzien soms, of het gemis aan comfort. Ik probeer dan stil te staan bij al die dingen die de trail me brengt onderweg. Ik ben dan al snel weer gemotiveerd. Dat de zon nu vaker schijnt maakt ook zeker een groot verschil.

In de staat New York mogen we helaas niet door de dierentuin want die is gesloten. Door de enorme regenval is er veel schade aan het park. Ook Bear Mountain is officieel gesloten maar de hikers worden oogluikend toegelaten. Ik loop die dag dan ook door een totaal verlaten nationaal park en dat is best een bijzonder gevoel. New York is prachtig qua natuur maar enorm lawaaiig, Overal hoor je de interstates met het luidruchtige Amerikaanse verkeer. Ook treinen en vliegtuigen ontkom je niet aan. Op de trail zelf ligt overal glas. Je kunt merken dat en veel lui uit The Big Apple komen die waarschijnlijk nog nooit gehoord hebben van regel nummer 1: Leave No trace. Ik loop nog steeds alleen en voor het eerst heb ik een spannende overnachting, Ik kom bij een shelter vanwaaruit je savonds de skyline van New York kunt zien. Echter er hangt ook een enorm bord met Huge Bear activity, In de recente comments op mijn trail app wordt ook gesproken over een beer die niet bang lijkt te zijn voor mensen en soms de shelter komt onderzoeken, Dit alles lees ik pas als ik er al ben. Ik verzamel die avond dan ook een aantal stenen, heb mijn pot en deksel paraat voor lawaai en mijn hiking poles om mee te slaan en mijn schrille fluit om extra lawaai te maken. Alles vlak bij mijn bed. Het uitzicht op Manhattan is matig door de bewolking maar heeft wel wat. Ik hoef er alleen mijn hoofd maar voor op te tillen. Ik krijg die nacht geen gezelschap. Blijf de enige hiker en ook de beer laat zich gelukkig niet zien. Was toch even spannend. New York is qua natuurschoon schitterend en heel afwisselend. Prachtige uitzichten en mooie bossen. Ook nog wel flink wat pittige klimmetjes, zowel in Bear Mountain State Park als in Harriman Statepark.

Vanuit New York kom ik in New Jersey en hier is de natuur vergelijkbaar met New York alleen iets minder lawaaierig, Veel shelters hebben recente beer activiteit gemeld en ik loop nu nog steeds alleen. Ik besluit om een Zero te nemen vlakbij Warwick. Een stadje in New York (ik loop hier langs de grens NY/ NJ. In Warwick is een Drive-inn bioscoop waar je mag kampeerden en goedkoop de fok mag zien. Als ik eindelijk in de Lost en Found Hostel aankom (ik ben die dag 3 keer de weg kwijtgeraakt omdat ik niet zat op te letten en weer op een side-trail liep, maar ook 3 keer de weg terug gevonden) voel ik me zo moe dat ik besluit er een dubbele zero van de maken. Het plan om iedere week een dag vrij te nemen heb ik een beetje losgelaten. Als het lopen lekker gaat hoef ik op zich geen dag vrij maar kan ik ook gewoon wat minder ver lopen of vaker pauzeren.

Op de2-de zero dag krijg ik een van mijn zus dat de schoenen zijn gearriveerd… Ik had haar gevraagd mijn tweede (reserve paar) op te sturen want de binnenkant van de hielen is gescheurd en geeft schuurplekken op mijn hielen. Samen met mijn quilt (slapen in 2 inliners is toch te koud want ik heb steeds mijn puffy, sokken en emergency blanker nodig) zouden mijn schoenen naar Unionville worden gestuurd, Nu krijg ik een appje en het duurt even voordat ik in de gaten heb dat Korina voor de deur van de hostel staat. Ze is spontaan op mijn zero naa me toe gekomen, 3,5 uur in de auto. Samen hebben we een heerlijke dag in de stad Warwick en kletsen lekker bij. Ik geeft haar nog wat spullen mee die ik niet meer nodig heb. Wat een verrassing is dit toch, Het is de laatste keer dat ze me kan bezoeken want hierna is de afstand gewoon te ver. Wat een geluk dat ik besloot een extra zero te nemen.

De volgende dag loop ik in een ochtend naar de Drive-inn. Ik zet mijn tent op en wacht lekker in de Addirondac stoel tot de film gaat beginnen. Even voor de getallen. Ik kom om 15:00 uur aan en de film begint om 20:30. Dat is dus lekker relaxen in het zonnetje met een goed boek. Savonds vlak voor het donker wordt huur ik mijn radio (voor het geluid van de film) en koop ik een rootbeer en een grote zak chips. Ik vergaap me aan al die auto’s die het terrein op rijden. Het zijn er wel100. Ik kan de film amper volhouden. Normaal lig ik om 19:00 op bed dus rond 23:00 ben ik blij dat de film is afgelopen en ga ik slapen.

New Jersey is de laatste van de kleine staatjes waar ik nu doorheen loop. Al snel kom ik in Pennsylvania en ben ik “bij” met mijn weblog. (Eindelijk). Ik heb wat moeite om de foto’s te uploaden. Blijkbaar is dit steeds teveel data en komen niet alle foto’s op de blog en sommige ook wazig. Ik laat het even zo en zal vanaf nu wat minder foto’s toevoegen. Misschien soms zelfs geen fotos. Dat moet dan maar als ik thuis kom.