Na een heerlijke nacht slapen toch weer gewoon voor 6 uur wakker. De vogels fluiten dat het een lieve lust is. Ik pak mijn biezen en kruip uit de tent. De sokken vergeten binnen te halen, die zijn nat van de dauw. Hup weer in de tent en alle tassen open want waar zat ook alweer de kledingzak… In mijn rugzak kon ik vorig jaar zelfs in het donker mijn spullen vinden, al deze fietstassen blijft wennen, niets heeft voor min gevoel een vaste plek, ik blijf moeite houden met links en rechts en voor en achter, teveel opties. Nadat ik ook de tent heb ingepakt eet ik mijn havermoutje en bekijk het weer. De lucht is namelijk loodgrijs en het lijkt haast te miezeren maar ook net niet. Ik besluit in elk geval de regenjas voor het grijpen aan de fiets te knopen. Om 7:30 stap ik op en binnen 30 min kan de jas al aan. Wat een vieze stuifregen en iedere bui wordt aangekondigd met een enorme windvlaag. Mijn snelheid zakt terug naar 11 km per uur. Zo kom ik er niet vandaag. Maar wat ik ook probeer, ik kan niet sneller.

De route gaat vandaag zigzaggend over de grens. Ik heb dus steeds een stuk tegenwind, dan wind van rechts, wind mee, wind van links en weer tegen de wind in. Ik wordt er moedeloos van.

De route is ook onduidelijk. Veel stukken tussen de knooppunten en die moet je in tekst uitschrijven. Hele verhalen komen er op mijn wegwijzer kaarten. het draait erop uit dat ik toch maar op de gps route ga rijden want in de regen doet én de telefoon het niet en de inkt van de printvellen lopen uit. Ik ben het na 2 uur dan ook helemaal zat want misrieden gaat op deze manier heel makkelijk en met zoveel kilometers in deze etappe wil ik niet teveel omrijden.

In het begin van de ochtend fiets ik door saai en zeer open en daardoor winderig agrarisch gebied. Gras en akkers. Later op de ochtend kom ik door mooie oud-Drentse dorpjes. Een ander mooi stuk van de route gaat door het Bargerveen. Hier vind ik ook mijn eerste echt oude grenspalen van meer dan 250 jaar oud, ze zijn op palen gezet want in die 250 jaar is het veen zover gezakt. Ook kom ik grenspalen tegen van de NAM die de hoeken aangeven van het oude olieveld. Langzaamaan wordt het droger. De wind blijft. Ik besluit dan ook om te lunchen in Coevorden. Rondom Schoonoord (vlak voor Coevorden) is een enorm olieveld met bijbehorende jaknikkers. Ik dacht dat dat niet meer op deze manier wordt opgepompt maar het zijn er tientallen. Eenmaal in Coevorden op het terras komt de zon. Mijn ogen scannen de menukaart op calorieën. Ik bestel dan een joekel van een Black Angus burger met friet, 2 spiegeleieren en rauwkost.

Buikje blij, Henny blij. Na een uurtje ( ik durf zelfs niet eens meer mijn gemiddelde snelheid te bekijken) fiets ik weer verder. De lucht is inmiddels helemaal open gebroken en het wordt zelfs lekker warm. De wind blijft helaas vanuit het zuiden komen. Het is een harde 4. Gelukkig is de route inmiddels meer bebost. Soms staan de bomen aan de goede kant van de weg en vangen ze wat wind weg. De snelheid gaat nog steeds niet omhoog en zit na de lunch op een dramatisch gemiddelde van 11,5 km/ uur. Dat is inclusief stilstaan en pauzes.

Deze hele dag fiets ik steeds opnieuw langs water. Ruiten Aa, grens riviertjes, Coevorden kanaal. Het water is soms de grens en soms kruist de grens het water. De prachtig bloeiende oevers zijn een schoonheid voor het oog. Inmiddels ben ik in Overijssel.

Tegen het einde van de middag ongeveer het punt dat ik nog een kleine 50 km moet kom ik ineens niet meer vooruit. Ik besluit wat te snacken en drinken maar er verandert niets en mijn snelheid zakt nog verder terug. De verbazing kwam bovenop de top. Ik ben gewoon ongemerkt gaan klimmen want ik kijk mijlen ver uit over het heuvelachtige Duitse land. Ik ben mijn eerste berg tegengekomen. En wat gebeurd er na een top? Yes dan zoef je naar beneden. De kilometer teller maakt overuren. Het aftellen is begonnen. 11 uur na mijn start kom ik 138 km aan bij Vrienden op de fiets. Een prachtige tuin, een enorm huis en een heerlijke badkamer. Ik douche, eet en kijk de olympische 10 km met Sifan Hassan en de finale van de hockey vrouwen. Ten slotte val ik uitgeput in slaap.