To be afraid or not to be afraid

Hiking through the whites – between uncertain and fear – summer thunderstorms

Haiku by Hennessy

Nadat ik met Trailmaatje Torch op de parkeerplaats aankom blijkt de hostel waar waar hij slaapt vol te zijn en kan ik ook niet met zijn shuttle mee want die is ook vol. Ik was er gewoon vanuit gegaan dat er wel plek zou zijn. Beetje te gemakkelijk gedacht dus.

Daar zit ik dan alleen, op de parkeerplaats heb ik geen gsm bereik en kan dus geen eigen shuttle naar de stad regelen. Terwijl ik ontredderd met mijn handen in het haar zit en het even niet meer weet komt Derby, de vriend van trailmaatje Stitch die wacht tot zij van de trail komt, even met me praten en komt met een oplossing. Hij doet vandaag trailmagic, een BBQ op een camping. Ik krijg het aanbod mee te kunnen in de auto. Op de camping is het vlees al gaar en het bier koud. Ik voel me opgelucht. Na de overheerlijke BBQ worden we naar een andere camping gebracht waar trailmaatje Gazoo met zijn vriendin Allison een plek hebben waar we met 4 tenten mogen staan. Ik heb dus ook een plek om te slapen. Met een koud biertje en een woopie pie zitten we aan de picknick tafel als de onweersbui losbarst. Dan de rest maar in de tent opsmikkelen. Het weer zit nog niet mee.

De volgende dag komen we met zijn allen weer bij elkaar. Veel van de tramily slaapt op een andere plek. Wij hebben een auto te leen van zogenaamde trailangels. Mensen die de hikers een warm hart toedragen en dus soms zelfs hun auto uitlenen. Nadat we eerst ontbijten bij een hamburger tent gaan we met de auto naar een stadje verderop waar kermis is vanwege Independence Day oftewel the 4-th of July. De dag dat in 1776 Amerika onafhankelijk werd verklaard en niet meer onderdeel van Engeland was. De kermis is naar Nederlandse maatstaven een beetje lauw. Al snel gaan we op zoek naar calorieën en lurken we op deze broeierige dag aan een koude milkshake. We besluiten te eten in een heerlijk restaurant waar mijn buikje het Thaise gerecht amper kan verstouwen na de hamburger met friet, de cola en de milkshake. Ik vraag dan ook om de welbekende doggybag. Thais ontbijt voor morgen.

Het vuurwerk wordt voor ons te laat want als echte hikers liggen we letterlijk om 19:00 op bed. Volgegeten en bekaf van een dag nietsdoen. Ik hoor in de verte nog de knallen maar vindt het wel best. Snachts regent het alweer tijdens de zoveelste onweersbui.

De volgende dag is door de warmte het Thaise eten van gisteren al niet meer betrouwbaar en besluit ik om een paar energy bars als ontbijt te eten. Hierna moet het kampement weer afgebroken en in zijn geheel weer in de rugzak gestouwd. Ik schud de tent uit die nat in de rugzak verdwijnt. Het is droog en de lucht is blauw en de temperatuur is minder drukkend. De trailangels die de auto uitleenden brengen ons terug naar de trailhead. En het lopen kan weer beginnen.

We zijn in de White Mountains. Het laatste pittige deel in Maine met zijn vervolg in New Hampshire. Vanuit een fire tower kunnen we in de verte Mahoosuc Notch zien als een ingestorte scheur in de berg. Maar eerst moeten we nog via Old Speck naar Mahoosuc arm. We zijn voorbereid op Old Speck Mountain, de aanloop naar Mahoosuc Arm, een bergkam die steil en glibberig zou zijn volgens de hikers die uit het zuiden komen, en uitloopt in Mahoosuc Notch. Een soort jungle gym waarin je in een paar uur tijd op over en onder de rotsblokken moet klim/ klauteren. Op Old Speck Mountain gaat het al mis. Ik klap met een noodgang onderuit en beland door het gewicht van de rugzak op mij zij en val met mijn hoofd op de grond. Even ben ik bang dat mijn kaak of jukbeen gebroken is. Ik hoorde niets knappen maar ben nog nooit zo hard op mijn hoofd gevallen. Mijn gezicht voelt aan de rechterkant helemaal doof aan en ik probeer voorzichtig mijn mond open en dicht te doen. Het lijkt erop dat mijn gezicht nog heel is. Voorzichtig sta ik op en gaan we behoedzaam verder de berg af richting Mahoosuc Arm. Wij zijn echter niet onder de indruk van de steilheid. Niets wat we niet al eerder hebben gedaan. Als we aankomen bij de grote boulderblokken van de Mahoosuc Notch, met rotsblokken zo groot als vrachtauto’s en huizen slikken we toch wel even. Hier gaan we dus de komende uren spelen. Ineens ben ik blij dat ik in een ver verleden klimcursussen heb gedaan want dit is echt klimmen en klauteren op een ander nivo dan ik ooit gedaan heb. Het is een echt obstakel parcours, een soort van apekooi dus zelfs mijn Crossfit lessen zijn geen weggegooid geld geweest en zelf de taichi kan ik inzetten. Je moet een paar keer je rug zak afdoen omdat je anders niet door de nauwe openingen past of je met rugzak en al gewoon niet bovenop het rotsblok kunt komen. Het is soms diep onder de blokken kil door de beek, die je diep onder je kunt horen, maar zelden kunt zien. Er ligt nog ijs in de gekrochten en daar is het dan ook net of je in een koelkast aan het klimmen bent, wolkjes adem voor je uitblazend maar koud krijg je het niet door de enorme inspanning. Er zijn ook plekken waar je ineens in een warme luchtstroom komt om dan een eindje verderop weer een soort schoorsteentje met koude lucht te voelen. Het is voor alle zintuigen een feest. Ik kan echter niet goed diep inademen. Dit doet mijn in mijn ribben en het hoesten wat ik soms moet doen als ik van de koude naar warme lucht en vice versa ga wil dan ook haast niet.

Als we na 2 uur eindelijk de mijl (1,6 kilometer) hebben afgelegd voelen we ons erg voldaan. Ik moet echter steeds vaker kuchen en kan haast niet inademen. Dit doet pijn in mijn rechter ribben. Ineens bedenk ik me dat ik bij de val op Old Speck Mountain zo gefocust was op mijn gezicht dat ik vergeten ben te kijken naar de rest. Ik ben met mijn ribben op mijn trekking pole gevallen en waarschijnlijk heb ik ze flink gekneusd. Ik probeer te voelen of ze misschien gebroken zijn maar ik kan er amper aankomen. Wat wel helpt is mijn rugzak strak omdoen en de schouderbanden flink aantrekken. Mijn schouders worden zo naar achteren getrokken en dan wil het ademen ook beter. Ik kan de dagen erna echter met mijn rechterarm niets optillen of aandrukken, dus rugzak op en af en spullen erin stouwen moet allemaal met links. Kuchen of diep zuchten doet na een aantal weken nog steeds pijn maar ebt dan langzaam weg. Wat overblijft is een bult op mijn ribben.

Na Mahoosuc Notch komen we dan eindelijk bij de grens van Maine en New Hampshire. Ik ben precies een maand onderweg. Ik ben blij dat ik Maine uitga en hoop dat New Hampshire een leuker karakter laat zien. Alhoewel de Carters en de Wild Cats niet onderschat moeten worden. Hierna komt de Presidential Range met Mount Washington. De berg waar ik wel tegenop zie. Zij staat bekend om het enorm extreme weer wat daar zelfs in de zomer kan zijn. De enige reden dat ik mijn winterslaapzak nog heb en mijn wollen kleding want voor deze berg wordt je gewaarschuwd om er goed voorbereid omhoog te gaan en rekening te houden met snel veranderende weersomstandigheden. Ik kijk er met spanning naar uit.

Het landschap is er prachtig, ik ben nu regelmatig boven de boomgrens en de vegetatie lijkt op die van Noorwegen. Zelfs het veenpluis heb ik hier gezien.

De white blazes zijn in New Hampshire duidelijk op rantsoen. Waar in Maine op iedere boom een witte streep geschilderd leek is het in New Hampshire soms zoeken naar de markeringen. Op de top van Mount Succes verdwaal ik dan ook. Er zijn 5 mogelijke paadjes, een eentje ervan lijkt de juiste echter ik kom uit bij een planecrash site. Later lees ik dat een DC3 in 1954 door slecht zicht vlak bij de top tegen de berg is gevlogen. Dit is het tweede vliegtuig wrak en het maakt best indruk dat de dan na zoveel jaar daar rond kunt lopen. Ik kijk op mijn Far Out app. Een app waarin ik de gehele trail kan zien met mijn positie erbij en alle bijzonderheden als campsites/ stadjes/ resupply plekken etc en alles wat je als hiker nodig hebt. Ik zie dat ik dichtbij de trail ben en het lijkt erop dat meer mensen dit pad gekozen hebben en er is een bushwack naar de trail. Helaas stopt dit geitepad middenin het bos. De trail is nog niet in zicht en ik kan niet verder. Ik loop een stuk opzij en moet langs scherpe takken en scheur mijn broek en krijg bloedige krassen op mijn arm. Nog ben ik niet bij de trail. Op de app zie ik dat ik afgedwaald ben terwijl ik dacht dat ik weer recht op de trail afging. Ik wordt een beetje nerveus want ik wil niet verdwalen en terug gaan kan niet meer want het geitepad is ook al niet meer te zien. Ik besluit hoe dan ook nu loodrecht op de trail te gaan lopen ongeacht wat ik tegenkom. Het duurt nog 10 minuten en ik zie eruit alsof ik zo uit de rozenstruiken ben getrokken maar dan sta ik weer op de trail. Ik ga dus niet weer bushwacken. Voor je het weet ben je verdwaald.

De Wild Cats zijn prachtig. Schitterende meertjes en en vanaf Mount Hays heb ik tijdens mijn lunch dan ook een prachtig uitzicht op Mount Washington. Daar ga ik morgen naar toe. Ik zit in het blakende zonnetje als ik voor me een rijpe blueberry zie. Mijn eerste. Al opgegeten voordat ik een foto kon maken. Als ik mijn tortilla’s aan het opeten ben en in de verte een zwarte wolk boven Mount Washington zie denk ik nog aan de mensen die nu pech hebben met het weer en het uitzicht daar. Hopelijk heb ik morgen meer geluk.

Dan ineens vallen er dikke druppen uit de lucht. Het gaat regenen, en hard ook. Snel pak ik alles in en dan valt ook direct de eerste donderslag. Uit het niets is daar die onweersbui vanachter de berg gekomen om me te verrassen. Ik besluit het laatste stuk snel naar beneden te gaan want het is nog wel een eindje klauteren en mijn zus Korina zal me oppikken bij de trailhead. Leuk vooruitzicht. Het duurt maar even voordat de regen echt losgaat en ik in no-time drijfnat ben. Te laat voor het regenpak, dus flink doorlopen om niet koud te worden. Het plan was kamperen bij The Barn in Gorham, maar dan moet het wel droog worden… terwijl ik probeer om veilig de steile afdaling van de Wild Cats te doen verandert de trail in een riviertje. Na een poosje komen er meer riviertjes vanaf de hellingen en is het soms lastig om te zien welke riviertje de trail is. Ook op dit moment zou het fijn zijn iets meer white blazes te zien. Ik kijk regelmatig even achterom want soms zijn de white blazes voor de NOBO-ers beter zichtbaar. Ik ben nog niet verdwaald. Ik haast me de helling af wat in dit weer niet helemaal ongevaarlijk is. Glad en glibberig. Ik krijg nog een vraag van een jong stel wat ik zou doen als ik met het onweer de berg op moest. Ik geef geen antwoord waar ze iets aan hebben. Ikzelf neem al snel wat meer risico en wil dat ze deze afweging zelf maken. Zelf die verantwoordelijkheid nemen. Als je bang bent, niet durft of twijfelt moet je het gewoon niet doen. Met onweer op een bergkam is gevaarlijk, maar wat ze nu doen, schuilen onder een boom is ook gevaarlijk. Maar omkeren en een afdaling van een paar uur is ook niet wat ze willen. Ik wens ze wijsheid bij deze beslissing en ga verder. Als ik bijna beneden aangekomen ben is de trail een groot waterballet en kom ik als een verzopen kat aan op de parkeerplaats waar ik nog even op mijn zus moet wachten want die stond op een andere plek te wachten. In de regen doet de touchscreen van de telefoon het niet goed en is het lastig communiceren maar uiteindelijk vinden we elkaar. We besluiten om niet te gaan kamperen en ik wordt getrakteerd op een motel. Na de nodige acties als natte tent te drogen hangen, douchen, eten tellen voor resupply, scheur in broek herstellen (Korina heeft zelfs de bourgundie kleur meegenomen), de was doen, gaan we lekker uit eten in een BBQ restaurant.

De volgende dag, wanneer ik na een lekker vullend ontbijt en een overweldigende keuze voor resupply in de grote Walmart supermarkt dan eindelijk met veel te veel eten weer op de trail stap gaat het avontuur van de White Mountains echt beginnen met beklimmen van The Carters.