Ik word wakker van de tentrits van de buurvrouw. Ik kijk verschrikt op mijn horloge. Ik heb me toch niet verslapen want zij zou veel later pas weg. Het blijkt nog maar 6:00 u te zijn. Ik rol uit de tent zo het nog natte gras in. Mijn buurvrouw heeft de stokken al uit de tent. Ze wil voor de regen komt in Maastricht zijn. Ik kijk op de buienradar en baal toch een beetje, het is een stuk koeler maar in de regen fietsen… liever niet.

Ik vind in mijn fietstas nog de Nalgene fles net havermout van gisteren. Die zal wel niet lekker meer zijn na een 24 uur in de hete fietstas. In het keukentje draai ik de dop er in al mijn onwetendheid af en de dop explodeert eraf. De havermout zit overal, op mij maar ook in het keukentje. Flink aan het gisten geweest dus. Een zure bananen geur verspreid zich. Harrejakkes nog aan toe. Daar gaat mijn vroege vertrek.

Om 8:00 zit ik dan eindelijk op de fiets. Het is lekker koel en spettert een beetje. De regenjas maar 5 min aangehad.

Ik fiets door prachtig agrarisch gebied op de grens van Nederland en Belgie. Onderweg kom ik een voor mij onbekend WO I monument tegen. Een Dodendraad. In de eerste WO hebben de duitsers een honderden km lang hekwerk van onder hoogspanning staande draden gebouwd om de vluchtende Belgen ri Nederland tegen te houden. Meer dan 1200 mensen zijn langs deze grens geëlektrocuteerd.

Even verderop fiets ik door een fietsstraat waar een bord meld dat de fietser hier ten allen tijde voorrang heeft.

Ik besluit ook vandaag een grote punt in de route af te snijden wat me 15 km winst oplevert. Bepaald geen straf want ik fiets 20 km langs een prachtig kanaal met veel bomen, zwanen en bruggen voor met hanging baskets vol bloemen.

15 km verderop lunch ik uitgebreid bij boscafe In het wilde zwijn.

Nog steeds regent het niet en ik zie op de NOS website welk noodweer er gelukkig aan mijn voorbij is gegaan.

Nog 50 km te gaan om 15:00 u maar Ik heb ineens geen zin meer. Ik voel me eenzaam en weet niet goed wat te doen. Eerst maar weer fietsen en kijken waar dit gevoel ineens vandaan komt. 1,5 u later besluit ik te pauzeren aan de rand van een bos, uitkijkend over akkerland. Ik bel mijn dochter. Wil een stem horen van iemand die mij ook kent. We hebben een fijn gesprek maar voel me nog steeds alleen. Ik stap weer op de fiets en denk na over mijn gevoel. Ik kan me nog herinneren dat ik vorig jaar op de AT ook periodes van gemis voelde. Echter daar kreeg ik trailvrienden die door dezelfde emoties gingen. Nu ben ik alleen en ik merk dat ik daar niet zo goed in ben blijkbaar. Ik snij nog een stuk van 10 km van de route af en na 120 km kom ik op de camping.

Ik zet mijn kletsnatte tent op in de zon om te drogen. Ben zo blij met dit weer. Alleen mijn wasje droogt ws niet meer, daarvoor is het toch te laat op de dag. Ik sta naast een picknicktafel en dat is fijn met eten enzo. Lekker met koffie in het avondzonnetje bel ik Bart. We bellen wel 1,5 uur en dat helpt tegen de eenzaamheid. Als de vleermuisjes over mijn hoofd scheren in de snel invallende schemering duik ik in mijn nest. De dag zit erop en ik ga de route voor morgen uitzetten. Beetje aanpassen want 173 km ga ik niet halen met deze state of mind. Gelukkig is de grens tussen Nederland en Belgie best grillig qua lijn en kan ik er vast wel 130 van maken door wat uitstulpingen af te snijden. Ik weet inmiddels dat zolang je de knoopuntroutes aanhoudt de omgeving best mooi is ook als hij niet precies op de grens loopt.