Kronkel

Gedachten komen – Als herfstbladeren vallen – Diep en rijk van kleur

Haiku van Hennessy

West Virginia is een staat waar we maar zo’n 4 mile doorheen lopen. Min of meer ook nog langs en over de grens dus je weet eigenlijk niet precies meer in welke staat je bent want op dit deel van de trail zijn ze niet zo precies met de grensbordjes. Ik besluit om me er maar niet echt druk over te maken ook al ben ik een vrouw van cijfers en statistieken en houd ik redelijk precies bij hoeveel kilometer ik in welke staat loop. Wat vooral magisch blijft is dat er seeds minder staten overblijven van de 14 in totaal. Wat wel een belangrijk feit is, is dat de volgende staat, Virginia, zo groot is dat zij 25% van de gehele lengte omvat. Ik zal dus zo’n 875 kilometer in Virginia blijven. In eerste instantie hangt dat toch een beetje boven mijn hoofd want om eerlijk te zijn is het toch prettig om te zien dat je steeds wat verder komt en niet alleen in mijlen/ kilometers maar ook in staten. Gek hoe ik toch bezig blijf met hoever ik nog heb te gaan terwijl ik ook wil genieten van het er nu zijn… Uiteindelijk besluit ik Virginia niet als een grote eindeloze staat te zien maar de hoogtepunten als doel te zien.

Alweer een hele poos geleden werd mij de vraag gesteld waar ik nu zo de hele dag aan denk als ik in het bos loop. Hoe werkt dat in je hoofd als je zoveel met jezelf en je gedachten bezig bent tijdens het lopen. Het was een vraag die me nog niet eerder gesteld was en ik merkte dat ik tijd nodig had om dit te observeren.

Om dus een klein inkijkje in mijn hoofd te geven zal ik proberen te schetsen hoe mijn gedachten zich vormen maar ook veranderd zijn gedurende de trail.

In het begin van de trail is alles nieuw. Ik stoei met de fysieke uitdagingen zoals de zware rugzak, het nat worden door de continue regen. Maar ook de conditie van de trail zelf zoals de glibberige boardwalks en stenen en de rivier doorwadingen. Eigenlijk, als ik zo terug kijk staat in het begin alles in het teken van de fysieke uitdaging en hoe ik hiermee om wil gaan en omgegaan ben. Dat willen omgaan met en hoe ik er uiteindelijke mee omgegaan ben zijn 2 belangrijke verschillen.

ik ben van nature wel een doorzetter en zoek ook mijn grenzen op. Die grenzen zijn in het begin van deze trail nog helemaal niet duidelijk en er komt elke dag een nieuwe uitdaging bij dus het is vooral een kwestie van continue aanpassen. Dat is best een uitdaging en ik heb ook veel ups en downs opgemerkt in het begin. Ups omdat ik veel als een uitdaging kon zien maar ook downs omdat het fysiek zo zwaar was. Daarna weer ups aan het einde van een dag of week omdat ik de uitdaging toch voor elkaar had gekregen. De blessure aan mijn knie was een down en hier heb ik veel over nagedacht. Werd me zeer bewust van de kwetsbaarheid van mijn lichaam onder deze zware omstandigheden en voelde ook angst dat ik voortijdig zou moeten stoppen. Toch merkte ik gaandeweg dat door het iets rustiger aan te doen mijn lichaam zich op de trail kon herstellen. Het afscheid nemen van mijn zo zorgvuldig uitgezochte spullen is me ook zwaar gevallen en het duurde een poos voordat ik aan mezelf kon toegeven dat ik mijn ervaring in Noorwegen niet kan vergelijken met de Appalachian trail. Dit betekende dat ik dagenlang schommelde tussen een soort van rouw, het afscheid moeten nemen van mijn Hilleberg Soulo tent en mijn Osprey rugzak. Misschien klinkt het raar maar een tent is je huisje, je persoonlijke ruimte waarin je je terugtrekt aan het einde van de dag en ik ben er erg aan gehecht omdat het ook de tent is waarmee we in Noorwegen al het nodige hebben beleefd. Niet specifiek deze tent maar ik vertrouw het merk Hilleberg en de 2 persoons Staika waar Bart en ik in kamperen is bewezen storm-proof dus mijn beste maatje op de trail. De realiteit is, en dat kostte mij wel enige dagen van overpeinzingen, is dat ik geen stormproof tent nodig heb op de trail. In de bossen heeft harde wind een geheel ander karakter. En de kleur, wit in plaats van donkergroen, is ook iets wat ik niet kan veranderen. De rugzak kostte mij ook een aantal dagen. Accepteren dat mijn lichaam beter functioneert met minder gewicht duurt niet lang maar dat het niet kan met mijn Osprey rugzak die zo fijn op mijn lichaam aansluit kost meer tijd. Uiteindelijk merk ik dat het accepteren gewoon tijd kost. Ik ben niet goed in afscheid nemen, zelfs niet als het om spullen gaat. Toen ik dat eenmaal hardop aan mezelf kon toegeven kon ik ook mijn nieuwe rugzak en tent verwelkomen. In de ontkenning en verlies blijven hangen kost gewoon teveel energie. Ik kon hier dus dagen lang over nadenken.

Langzaamaan komt de periode dat mijn lichaam zich aanpast aan de trail. Ik merk dat ik sterker wordt en kleine verzwikkingen minder vaak voorkomen en zich ook sneller herstellen, De angst om een blessure te krijgen verdwijnt en als ik val of me verstap bedank ik iedere keer mijn lichaam dat het zich zo goed aanpast en sterker geworden is. Dankbaarheid komt in plaats van angst. En het geeft ook wel een goed vertrouwen in mijn eigen sterke lijf omdat ik in de eerste 6 weken veel mensen heb gezien die door blessures moesten stoppen en maakt me extra bewust van goed zorgen voor mijn lijf en in haar zelfherstellende kracht blijven geloven.

Na deze periode komt er ruimte voor nieuwe gedachten.

In plaats van het fysieke komt veel meer het mentale welbevinden. Omdat ik me zo bewust ben dat ik niet op korte termijn thuis zal komen wordt ik me ook bewuster van het gemis van mijn familie, vrienden en collega’s. Zodra ik dit toelaat in mijn hoofd krijg ik last van heimwee. Ik mis mijn man en kinderen zo erg dat ik iedere dag wel een huil moment heb op de trail. Het begint dan met tellen van dagen die ik nog “moet” lopen. Het niet eindeloos kunnen bellen omdat er slecht telefoonbereik is op de trail. Het uitspreken van de heimwee naar mijn wandel maatjes helpt. Iedereen herkent het en iedereen gaat er anders mee om. Soms kom ik tijdens een huilbui op de trail hikers tegen die me vragen of ze me een knuffel mogen geven. In het begin zei ik nee en bleef verdrietig. Totdat een van mijn trail buddies zei waarom ik de knuffel niet gewoon kon accepteren ook al is het van een vreemde. Tijdens een gesprekje met mensen op de trail moest ik weer huilen bij het noemen van het missen van mijn familie en er werd me een knuffel aangeboden en ik zei ja. Wat er toen gebeurde heeft me wel een poos bezig gehouden. Het feit dat een welgemeende knuffel van een totale vreemde me zo snel zoveel warmte kon geven was een heerlijk gevoel. Het feit dat je slechts een kort moment op de trail deelt is zoiets bijzonders. Ik ben verdrietig, een ander ziet dit en wil me daarom een knuffel geven. Hoe bijzonder is dat. Dat ben ik in mijn gewone leven niet gewend. Ik ontdek door erover na te denken dat ik ook gewend ben om alles steeds zelf te willen oplossen. Heb een ander daar helemaal niet bij nodig. Maar daarmee sluit ik ook de ander uit. En ontneem de ander de mogelijkheid om aandacht en hulp aan te bieden. Dit is wel iets waar ik nog weken mee bezig ben geweest in mijn gedachten.

Langzaamaan merk ik ook dat het uitspreken van mijn heimwee naar mijn man en kinderen niet betekend dat ik eerder naar huis kom. Het betekend vooral dat ik ze mis. En dat is heel normaal. Door te ontdekken waar dat gemis dan zit kan ik ook kijken hoe hier op de trail mee om te gaan. Ik merk ook dat ik dichterbij mijn trailmaatjes kom. De gesprekken worden dieper en gaan meer over het leven. Het is best bijzonder om te ontdekken dat je zo snel de diepte in kunt gaan met mensen die je nog maar kort kent. Terwijl ik dit schrijf zijn we op dag 121 en sommige mensen zijn nog steeds een deel van mijn tramily. Iemand bedankte me persoonlijk voor “being his friend on trail” en dat raakte me diep. Het gaf me ineens het gevoel dat ik hem wilde bedanken met een knuffel en misschien is dat wel een van de belangrijkere dingen die ik zo mis. Het gemis aan lichamelijk contact. Iemand een hand geven, een knuffel, een arm om je schouder of gewoon zij aan zij zitten op de bank, lekker warm tegen elkaar aan. Toch is dit iets wat op de trail wat minder makkelijk gaat en zeker omdat je elkaar daarin toch niet goed genoeg kent of de vrijheid voelt om dit te doen.

De laatste weken ben ik veel meer bezig met het naderende einde van mijn hike. Mijn gedachten gaan wat dieper en komen bij het stuk wat ik mee wil nemen van mijn reis. Hier kom ik wat meer in het spirituele vlak en zonder gelijk zweverig te worden denk ik dat deze thruhike me wel degelijk al verandert heeft en misschien nog gaat veranderen in de komende weken. Dit is een proces waar ik nog niet zoveel over kan zeggen want ik ben me dit pas de laatste weken wat meer bewust.

Wat wel heel opvallend is in mijn gedachten op de trail is het denken in cirkels. Op een gegeven moment merkte ik dat steeds dezelfde gedachten terug kwamen. Door hier wat dieper over na te denken blijkt dat het vooral vragen zijn waarop ik nog geen antwoord heb. Door te experimenteren met zo’n immer terugkerende gedachte heb ik ontdekt dat door het op zoek te gaan naar de vraag erachter en het vinden van een antwoord of te accepteren dat er soms geen antwoord is, de gedachtencirkel stopt. Dit kan met mijn ADHD brein best een helpend iets zijn want soms zit mijn hoofd vol met gedachten en kan ik mijn brein niet stopzetten. Misschien moet ik er zo nu en dan eens een cirkel uithalen en de vraag/ behoefte erachter te ontdekken en ermee aan de slag te gaan. Als ik hierdoor de gedachten wat meer kan organiseren geeft het misschien ook ruimte. Dit is best een leuk experiment om na de trail mee verder te gaan.

Wat ik niet genoemd heb zijn de dagelijks terugkerende gedachten over waar ik die dag naar toe loop, hoeveel kilometer naar het volgende uitzichtpunt of de volgende shelter voor lunchpauze. Ook het continue bezig zijn met eten neemt veel denkcapaciteit, eten voordat je honger krijgt blijft lastig en een timer zetten gaat me te ver. Ook het tellen van de voorraad eten gaat door als ik aan het lopen ben. Het is zo belangrijk om goed te weten wat ik aan eten nodig heb. Waar ik teveel van overhoud omdat het niet lekker is of omdat ik erop uitgekeken raak. Ook het aantal dagen tussen de winkels is belangrijk want soms kom je iedere dag langs een plek waar je eten kunt kopen en soms 5 dagen niet. Het vergt dus een goede planning. Daarnaast heb ik altijd wel iets extra’s in mijn rugzak maar het gevaar van teveel extra is dat je rugzak zwaar wordt van eten wat je alleen maar aan het verplaatsen bent zonder het op te eten. Wat ik gaande weg ook ben gaan doen is het afwegen van het aantal calorieën in het eten ten opzichte van het gewicht. Je kunt beter een energie reep kopen die misschien iets duurder is en zwaarder maar voldoende calorieën en eiwitten bevat want op gewicht blijven is moeilijk voor mij. Op dit moment ben ik 10 kilo lichter dan bij de start dit is wel mijn maximum. Ik mag niet verder afvallen. Als meer eten niet een optie is dan is de enige andere mogelijkheid minder ver of minder snel lopen en dus minder calorieën verbranden. Blijft dus een punt van aandacht en dus gedachten tijdens het lopen.

Waar ik ook veel mee bezig ben in mijn hoofd is de afstand en tijd. Het is heel leuk om te merken dat ik sterker wordt want de gemiddelde snelheid bergop gaat omhoog. Ik blijf bergop het lastigste vinden maar ik loop nog iedere dag met gemak 25-30 kilometer in 8-10 uur zonder vermoeider te raken. Dat betekent dat ik goed uit kan rekenenen waar ik die dag naar toe kan lopen of hoe laat ik ergens aankom. Dit laatste is belangrijk als je met zijn allen een shuttle naar een hostel wilt delen. Dit hoofdrekenen is tegelijk ook een spelletje.

Een ander spelletje is zingen. Als ik merk dat het lastig wordt, fysiek of mentaal, helpt zingen me erdoor heen en ook al ken ik de teksten soms niet goed meer

Tot zover een inkijkje in mijn hoofd.

Terug naar de trail. Na Harpers Ferry lopen we kort door West Virginia en hier gebeurt ook meteen een van de meest spannende momenten voor mij. We slapen bij een hut, en omdat er geen plaats meer is in de hut zet ik mijn tent op op een houten vlonder.

Dit vergt nogal enige knoop technieken omdat je er gen haringen kunt gebruiken. Ik heb een ingenieus systeem bedankt met de lijn die ik normaal voor een bearhang gebruik. Als ik die avond nog maar net in mijn tent lig hoor ik een enorme kraak die snel luider wordt en eindigt in een enorm gekraakvan hout en het doffe plof van iets zwaars wat valt. In eerste instantie denk ik nog dat er een beer door het bos komt maar al snel is het duidelijk een boom die valt en wel heel erg dichtbij. In een spilt second heb ik de rits van mijn tent open en probeer te traceren waar het geluid vandaan komt. Ik zie niet ver van het platform nog bomen bewegen en takken vallen. De boom die omgevallen is zie ik niet maar mijn hart zit in mijn keel en de adrenaline vliegt door mijn lichaam. Dit is letterlijk een geval van erg veel geluk. Het waait totaal niet en de reden waarom de boom nu gevallen is zal ws rot zijn geweest. Wat me verbaast is dat de hut eigenaren de bomen die rondom de platforms staan niet beter in de gaten houden. Ik waande me echt veilig op die plek en ben dat duidelijk niet. Het duurt even voordat ik in slaap val.

De twee dagen erna komen we bij de Roller Coaster. Ze noemen dit deel van de trail zo omdat je letterlijk de heuvels op en af loopt. Gelukkig slapen we halverwege in een prachtig oud landhuis en hebben we een heerlijke middag en avond in de brewery dichtbij. Een koud biertje, heerlijk eten en goed gezelschap maakt het compleet.

Als ik de hele rollercoaster heb gelopen ben ik achteraf toch wel wat teleurgesteld. Zoveel rollercoaster gevoel had ik eigenlijk niet eens. Misschien is iedere heuvel en berg na Maine en New Hampshire niet meer echt moeilijk. De trail is prachtig en langzaam komen we dichterbij de Shenandoah. Vlak voor de Shenandoah is er nog en vervreemdend moment als ik midden in het bos op een enorm hoog en lang hekwerk stuit. De trail buigt erop af en kilometers lang kom ik steeds dit hekwerk weer tegen. Soms is er een Gate met een nummer en nummer 72 heb ik al gezien.

Ik wordt heel nieuwsgierig wat we niet mogen zien achter dit hek. Als ik op een gegeven moment een hiker tegenkom, die bij navraag in de omgeving blijkt te wonen, vraag ik naar het hek legt hij uit dat dit een 600 vierkante kilometer groot terrein is van Smithsonian Institute en hoort bij de zoo. In het terrein achter het hek worden dieren gerehabiliteerd na ziekte of bevalling of andere reden, in een voor hen meer natuurlijke en daarom minder stressvolle omgeving. Helaas zien we ze niet.

Het Nationale park van de Shenandoah’s is prachtig. De trail slingert zich 160 kilometer rondom de Sky Drive Parkway. Dat is de auto weg die onderweg langs uitzichtpunten komt waar ook de trail langsgaat. We worden getrakteerd op schitterende uitzichten. Het weer is ook fantastisch met maar 1 dag regen.

Zomers warm en dat maakt dat de geuren van de langzaam komende herfst te ruiken zijn. Warme dennennaalden, warme rotsen (ja die kun je echt ruiken) en de subtiel zoete geur van vallend herfstblad. Ook al zijn we er niet helemaal over uit of het de immer aanhoudende droogte is of de naderende herfst die de bladeren vroeger doet kleuren en vallen. De natuur is duidelijk van slag in de hele wereld dit jaar. Maar we genieten vol op.

Ik zeg we, want ik loop ondertussen met 4 andere hikers en we passen goed bij elkaar wat karakter betreft maar ook qua loop tempo en hoe we de trail beleven. Ik voel me hier goed en ontspannen bij en geniet van er delen met zijn allen.

Wat ik overigens niet moet vergeten te noemen zijn de waysides zoals de kleine restaurantjes onderweg worden genoemd. Ze verkopen er de beroemde blackberry milkshake en geloof me dat ik er genoeg van heb gehad.

Het leuke is dat je poep er grasgroen van wordt. Dat is eerst even schrikken maar uiteindelijk goede camouflage als je in het bos je “number two” moet doen.

Nog een ander grappig feit zijn de vele herten die gek zijn op een vers plasje. Als er een hert in de buurt is als je aan het plassen bent komt ie er gelijk op af om de natte grond te likken. Ze zeggen vanwege het zout. Gelukkig wachten ze tot je je broek weer aan hebt en verder loopt…

Minder leuk zijn de vele yellow jacket (wespen) nesten in holen in en naast de trail en hornets (hoornaars) nesten in de bomen boven en naast de trail. velen zijn al gestoken mn door de wespen. Deze zijn erg agressief en steken je meerdere malen. Tot aan de shenandoahs ben ik nog maar 1 keer gestoken in mijn kuit. Echter in Blue ridge NP was het mijn beurt. Ik zag een hol/ nest in de trail over het hoofd en zodra ik ze gepasseerd was werd ik aangevallen. Uiteindelijk ben ik door 5 wespen 8 keer gestoken. 5 keer in mijn linkerkuit en 3 keer in mijn rechterkuit. Stampend met mijn voeten en wild zwaaiend met mijn stokken probeerde ik ze te ontlopen. De 5 op mijn benen lieten niet los en moest ik met mijn hikingDe pijn was onbeschrijfelijk en duurde wel een halve dag. Ik kreeg spierkramoen in mijn benen en ze voelden heel zwaar. Hierna kwam de jeuk. Die duurde well 2 weken. Ik heb een hele tube hydrocortisoncreme gebruikt tegen de jeuk. Ook ben ik nog tijden bang geweest als ik een hol langs de trail zag of een wesp zag vliegen. Ze zijn razendsnel met meer en heel agressief. Gelukkig toen het weer koeler werd en het snachts tegen het vriespunt kwam werden de wespen inactief.

We lopen uiteindelijk in 6 dagen door het park en komen hierna in de Blue Ridge Mountains.

Ook hier weer mooi weer en een prachtige trail. Halverwege is het mijn verjaardag en als verrassing hebben mijn trailmaatjes een zero-dag gepland bij Toby. Ik heb met Toby gelopen tot aan Hanover waar hij een longontsteking opliep en niet voldoende herstelde om terug te komen. Goed om elkaar weer te zien en te spreken. We hebben er 2 nachten geslapen en heerlijk gegeten. En zelfs de kaarsjes op mijn verjaardagstaart uit kunnen blazen. Zijn kinderen kwamen langs en we hebben in de tuin spellen gedaan. Savonds bij het haardvuur gezeten. Heel gezellig om deel van een familie te zijn voor een volle dag.

Een andere verrassing rondom mijn verjaardag was dat we trailangel Fresh Grounds ontmoetten. Hij maakt eten voor hikers en volgt je dan een paar dagen om je te voeden. We wisten van te voren dat we hem met ontbijt, lunch of diner zouden zien. Zijn maaltijden zijn ontzettend voedzaam, verse producten, zoveel mogelijk biologisch en altijd met zijn koffie van vers gemalen bonen.

Fresh Grounds heeft ook een ADHD brein en was heerlijk herkenbaar voor mij. Op mijn verjaardag zelf hebben we ontbijt, lunch en diner gehad en savonds stond hij vlak bij onze shelter op een parkeerplek en bracht zijn laptop en speaker en kon ik een film uitkiezen voor movie-night. We keken met zijn allen naar Learn to be a latin lover. Heerlijke comische film en een fantastische manier om jarig te zijn op de trail.

Uiteindelijk gaan we met zijn allen uit eten en trakteert Leap frog cafe. Wat een fantastische groep mensen!

Nadat we het 2/3 punt gepasseerd zijn liggen er een paar mooie dagen in het verschiet.

Bijzonder in de Blue Ridge mountains is de Triple Crown. Als eerste kwamen we bij Tinker cliffs, een klif formatie met spectaculair uitzicht.

Als tweede kwamen we bij MacAfee Knob. Een uitstekende rotsplaat die wel wat weg heeft van Preikestolen in Noorwegen alleen op kleinere schaal. De shelter was vlakbij en voor dag en dauw stonden we op om de zon op te zien gaan op deze bijzondere plek.

Als laatste kwamen we bij Dragons Tooth, een serie rechtopstaande rots platen die je het gevoel geven in de muil van een draak te staan.

Hoe verder we in de Blue Mountains komen hoe duidelijker de herfstkleuren komen. Het weer is nog steeds warm overdag maar je merkt echt dat de Indian Summer op zijn einde loopt. Zodra de zon onder gaat wordt het snel kil. Nog een week en dan komen we in Damascus waar mijn doos met warme kleding bij het postkantoor op me wacht.

In Virginia wordt er vanaf 1 oktober op beren gejaagd met honden. Dat betekend dat ze getrainde bloedhonden een gps tracker omdoen en ze op een berenspoor zetten. Ze jagen de beren luid blaffend op en achtervolgen ze tot ze in een boom klimmen. Doel is de beer schrik aanjagen zodat ze bij mensen wegblijven en niet gevaarlijk worden waardoor ze verplaatst of soms zelf gedood moeten worden. Deze dagen horen we de honden dagelijks in de bossen en een keer zien we een bloedhond op de trail. Voor ons zijn ze niet gevaarlijk. Helaas heb ik nog geen beer gezien. Wel zie ik regelmatig waarschuwingen over bear activity, zien ik grote hopen berepoep op de trail en doe ik braaf mijn bearhang voor de nacht.

Terwijl ik dit stuk schrijf heb ik een volle zero dag in een bijzonder hostel in het midden van de bossen. De eigenaresse Neville van Woodshole hostel vertelt ons over de bijzondere ontstaansgeschiedenis en haar passie om de hostel een echte zen ervaring voor de hiker te laten zijn. De zonsopgang is schitterend vanaf de veranda en het ontbijt en diner verrukkelijk.

Lunch onderweg.

300 jaar oude Keffer Oak